Nesneleştirme, sahiplik, kamusal imge üzerinden teşhir ve kamusal bakışın yarattığı dar kafesten kaçmak için benliğin çoğaltılması. Bu, bir genişleme stratejisi olarak adlandırılabilir: tek bir beden yetmiyorsa, çoğalan bedenler kalıba direnebilir. Ya da bir “al bakalım” stratejisi olabilir: Beni bir nesne olarak görüyorsan, evet o zaman kendimi bir nesne olarak tasarlar ve bunun içinde var olurum.



Bianca Censori, ilk sergisi BIO POP’u Seul’de gerçekleştirdi. Kırmızı lateks bir bodysuit içinde, tamamen metalden yapılmış bir mutfağın içinde durarak bir kek pişirdi. Bu jest törensel, neredeyse adanmış bir hal taşıyordu; sanki eylemin kendisi kamusal bakışa sunulmuş son bir dokunuştu. She wants her cake and she wants to eat it too.



Performansta kırmızı içindeki Censori, çıplak tonlarda doppelgangerlarıyla çevriliydi. Hepsi Japon tasarımcı Shigenari Kido’ya ait, aynı perukları, maskeleri ve bedene yapışan lateks bodysuit’leri giyiyordu. Kek pişerken yalnızca mutfak aydınlatılmış, geri kalan her yer karanlıkta bırakılmıştı. Kek tamamlandığında Censori salona geçti. Perdeler açıldı ve nesnelerden oluşan bir oturma odası ortaya çıktı, hepsi onun farklı versiyonlarıydı, hapsolmuş halde.



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/4.jpg" alt="" class="wp-image-70233"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/8.jpg" alt="" class="wp-image-70237"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1351" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/6.jpg" alt="" class="wp-image-70235"/></figure>
</div>
</div>



Perdelerin ardında açığa çıkan bu salon, masanın, sandalyenin, avizenin içine sıkışmış, parçalanmış benlikleri sergiliyordu. Doppelgangerlar artık beden değil, nesneydi. Burada Censori, kadınlıkla birlikte gelen nesneleştirmeyi elle tutulur kılıyor; domestik alanın ve feminenliğin, katı ve içselleştirilmiş sistemler aracılığıyla öz-disiplini ve kendini kısıtlamayı nasıl dayattığını ifşa ediyordu. Bu mantık çoğu zaman annelikte başlar ve ironik biçimde domestik alan, kadını “öteki” konumuna yerleştirir.



<blockquote class="wp-block-quote is-layout-flow wp-block-quote-is-layout-flow">
&#8220;BIO POP’un metni, domestik alanı tüm devrimlerin sessiz kökeni, kamusal kimliklerin şekillendiği özel bir eğitim alanı olarak konumlandırır: “Domestik olanda doğan ev, bedeni, ruhu ve rollerini biçimlendirir. Özel alanda öğrenilen pozisyonlar kamusal alanda taşınır.”
</blockquote>



Censori, kadınlık bağlamında nesneleştirme ve domestik alanı ele alan ilk sanatçı değil. BIO POP’u ayıran şey, eleştiriyi soyut düzlemde tutmayı reddetmesi. Ritüelleşmiş ev içi alışkanlıkların kamusal persona’yı nasıl şekillendirdiğini izleyerek, izleyicinin dikkatini sanatçının kendi sınırlarına yönlendiriyor: performans ile aşağılanma, kontrol ile nesneleştirme arasındaki kırılgan çizgiye. Censori bu gerilimi çözmez; bilerek askıda bırakır.



Ve bu yalnızca bir başlangıç. BIO POP, önümüzdeki yedi yıl boyunca açılacak yedi bölümlük bir döngünün ilk halkası: kutsal emanetler, itiraflar, fedakarlıklar ve yeniden doğuşlardan oluşan bir dizi. Tekil bir ifade olmaktan ziyade, kimliğin nasıl prova edildiğini, tekrarlandığını ve sonunda bize geri dönüp performe edildiğini kazıyan uzun soluklu bir araştırma.

BIO POP and the Spectacle of Objectification

<figure class="wp-block-embed is-type-video is-provider-youtube wp-block-embed-youtube wp-embed-aspect-4-3 wp-has-aspect-ratio"><div class="wp-block-embed__wrapper">
<iframe loading="lazy" title="EXISTENCE PRECEDES ESSENCE" width="500" height="375" src="https://www.youtube.com/embed/0njEulRMNK0?feature=oembed" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" allowfullscreen></iframe>
</div></figure>



From Based Istanbul 10th Anniversary &#8220;Brave Monologues&#8221; Issue. <a href="https://shop.basedistanbul.com/">Buy your copy here!</a>



“Creativity isn’t safe. It’s not meant to be. It’s a “brave monologue” you deliver to the world, hoping someone will hear it, knowing you’d say it even if they didn’t. It’s the 10th year of our journey to be ourselves. And no apologies. None.” 



Creative Direction and Interview by<span style="font-size: revert; text-align: right; color: initial; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, &quot;Segoe UI&quot;, Roboto, Oxygen-Sans, Ubuntu, Cantarell, &quot;Helvetica Neue&quot;, sans-serif;"> Duygu Bengi



Directed by Melike Müge Şahin



<em style="font-size: revert; text-align: right; color: initial; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, &quot;Segoe UI&quot;, Roboto, Oxygen-Sans, Ubuntu, Cantarell, &quot;Helvetica Neue&quot;, sans-serif;">Styled by Tuğçe Özakdağ



<em style="font-size: revert; text-align: right; color: initial; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, &quot;Segoe UI&quot;, Roboto, Oxygen-Sans, Ubuntu, Cantarell, &quot;Helvetica Neue&quot;, sans-serif;">Makeup by Aslı Bilge



Hair by Kenan Şen



Creative Agency BI Creative



Creative Team Duru Ustaoğlu, Yankı Tan



Styling Assistant Aleyna Aslan



Gaffer Ömer Rauf Aksoy



Makeup Assistants Arzu Sezar



Performer Gizem Seçkin



Special Thanks to Emirkanshop

Based Istanbul TV: EXISTENCE PRECEDES ESSENCE

Tatil sezonunun sıcak, sakin ve sessiz bir neşe hissi yaratması gerekmiyor mu? Peki o zaman neden Aralık ayında bazı mekanlara girmek, rahatlatıcı olmaktan çok görsel bir gürültünün içine düşmek gibi hissettiriyor?



Ne zaman dekorasyon atmosfer yaratmaktan çıkıp bir aşırılık yarışına dönüştü? “Festive” olmak ne zaman bu kadar bunaltıcı bir anlama geldi? Çok parlak, çok gürültülü, her şeyden fazla fazla.



Dış mekan süslemeleri neden sezon daha başlamadan yorgun görünüyor? Sarkan şişme figürler, yanıp sönen dekorlar… Sanki onları kuran insanlar kadar bitkinler. Dekorasyonların aynı anda hareket etmesi, yanıp sönmesi, ses çıkarması ve dikkat talep etmesi gerçekten gerekli mi?



Eskiden sevdiğimiz o ışıklandırmaya ne oldu? Neden artık parlamak yerine gözümüzü yakıyor? Tatil ışıkları ne zaman dinlenmek isteyeceğimiz bir ambiyanstan çıkıp acil durum sinyallerine ya da gece kulübü ışıklarına benzemeye başladı? Ne zaman “cozy” yerini kaosa bıraktı?



İç mekanlar da pek farklı değil. Dekorasyonlar neden fısıldamak yerine bağırıyor? Neden her yüzey kaplanmak, her köşe doldurulmak, her ağaç dikkat için yarışan gereksiz objelerle aşırı yüklenmek zorunda? Asıl amaç bir ruh hali yaratmak değil miydi, görsel karmaşa değil?



Bir de tuhaf şekilde rahatsız edici hissettiren süslemeler var: Beklenmedik anda gülen figürler, yanından geçince aniden yanan ışıklar, biraz fazla uzun süre bakan dev karakterler. Tatil sezonunun “jump scare”lara ihtiyacı olduğuna kim karar verdi?



Belki de asıl mesele zevk, bütçe ya da trendler değildir. Belki mesele niyettir. Dekorasyonlar bir duyguyu desteklemek için vardır, onu bastırmak için değil. İnsanları mekanda tutmak için vardır, aşırı uyarıp kaçmak ister hale getirmek için değil.



O halde mevsimsel dekorasyon sıcaklığın yerini gürültüye, konforun yerini kaosa bıraktığında hala amacına hizmet ediyor mu? Yoksa yaratması gereken ruh halini sessizce sabote mi ediyor? Çünkü eğer dekorasyonlar, birlikte olma fikri üzerine kurulu bir sezonda bir mekânı daha az davetkar hale getiriyorsa, ortada açıkça yanlış giden bir şey var demektir.

When Holiday Season Decorations Ruin the Mood

Süperstarlık, kahramanlık, ışıltı, teknoloji ve moda… Hepsi tek bir pakette. Bir yılı aşkın süredir devam eden Dua Lipa’nın Radical Optimism turnesi, Meksiko City’de sahne aldı ve günümüz popunun nasıl inşa edildiğine dair bir ustalık dersi sunarak son buldu. Apple, turneyi iPhone ile çekildi şölenine dönüştürürken; YSL Beauty, glam’in alfabesini belirledi. Böylece sanatçı iş birliklerinin artık sadece pazarlama eklentisi değil, gösterinin mimarisinin bir parçası olduğu yeni bir dönemin geldiği açıkça hissediliyor. Yeterince heyecanlandın mı?



Dua, dört kıtada 81 konser verdikten sonra 5 Aralık’ta Meksiko City’de “son dansım” diye adlandırdığı performansıyla bu dönemi kapattı. “Bu yolculuk tam anlamıyla duygu fırtınasıydı,” dedi. “Geçen yıl Kasım’da nereden başladığımı ve o günden beri yaşadığım her kültürü, her ‘gerçek olamayacak kadar güzel’ anı düşündükçe… gözlerim doluyor.”



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1301" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/SnapInsta.to_497636337_18528739798043196_3080827583531467620_n.jpg" alt="" class="wp-image-70159"/></figure>
</div>
</div>



Bu turne, unutulmaz anlardan oluşan bir belgesel gibiydi, tam anlamıyla klas bir iş. Dua, her şehrin kendine özgü yaratıcı seslerine saygı duruşunda bulunarak, gittiği her yerin sound’unu içine çeken ve onu yansıtan birleştirici bir müzisyen kimliği ortaya koydu. New York’ta Lenny Kravitz ve Billie Joe Armstrong sahnedeydi; Liverpool’da YSL Beauty’nin ışıltılı glam dokusu hissediliyordu; Londra’da Jamiroquai Wembley’i salladı; Sydney Tame Impala’yı getirdi; Melbourne ise tek nefeste sayamayacağınız kadar çok sanatçıyla doluydu: Vance Joy başta olmak üzere, müzik tarihine damgalanacak anlar birikti.



Radical Optimism, her biri duygu, renk ve sıcaklık değiştiren, küratörlü bölümler halinde akıyor. Görsel yönün çekirdeğini ise Baz Luhrmann referansları oluşturuyor. Özellikle The Fifth Element ve Romeo + Juliet (1996) etkisi bariz biçimde hissediliyor. Luhrmann’ın genç ve yoğun estetiği; neon dokular, aşırı doygun renk paletleri ve o imza romantizmiyle gösterinin sinematografisine damgasını vuruyor. Nitekim Radical Optimism’in resmi prodüksiyon notlarında sahneleme ve video grafikleri için “doğal ve ‘sürreal’ manzaraların karışımı” ifadesi geçiyor. Ve bunu söyelemeden geçemeyeceğim… Bunu düşünen tek kişi ben miyim bilmiyorum ama tüm turnenin altında hafif bir Black Swan hissi yok muydu?



Konseptsel yapı, temel elementlerin sembolizmine yaslanıyor. Basit gibi görünse de turne bunu kendine has bir okumayla yorumluyor; Marina Abramović’in dramaturjisine ve onun imza tematik döngülerine göz kırpıyor. Yapısal olarak her şey parça parça çözülüp yerini yeni bir elemente bırakıyor; bu da gösterinin farklı bölümüne karşılık gelerek ışığı, ritmi ve anlatıyı değiştiriyor.



<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1304" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/SnapInsta.to_486435576_18519145912043196_2514069781506052017_n.jpg" alt="" class="wp-image-70165"/></figure>



Aynı yaklaşım doğrultusunda, o ateş çemberine bir bakın ve bana Alexander McQueen’in Joan (SS99) koleksiyonunu hatırlatmadığını söyleyin. Dua’yı çepeçevre saran ateş halkası, alevler içinde yürüyen o ikonik Laetitia Casta anını doğrudan çağrıştırıyor. Dua’nın versiyonunda ise kurban edilme yerini güçlenmeye bırakıyor: dantel, korseler, yanmayı reddeden bir kahraman. Bu referansı modayı gerçekten seven herkes hemen görür.



Dua’nın modaya yabancı olmadığı çok açık ortada: Lorenzo Posocco’nun yetenekli ellerinde bu turne başlı başına bir editorial gibiydi. Karl Lagerfeld’in Christy Turlington üzerinde ölümsüzleşen ikonik Chanel couture görünümü, bu kez bir bodysuit olarak arşivden diriltildi. Sahnelerin her biri özel tasarım parçalarla doluydu; her kostüm, kendi bölümünün görsel yönüyle birebir diyalog halindeydi. Drama, enerji, romantizm, feminenlik… Hepsi kusursuz bir sırayla.



<figure class="wp-block-gallery has-nested-images columns-default is-cropped incontentgallery wp-block-gallery-1 is-layout-flex wp-block-gallery-is-layout-flex">
<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1080" data-id="70163" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/SnapInsta.to_487064235_18520192684043196_2710646769966633040_n-must.jpg" alt="" class="wp-image-70163"/></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" data-id="70166" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/SnapInsta.to_588619070_18570592264043196_5703042631021815009_n.jpg" alt="" class="wp-image-70166"/></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" data-id="70157" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/must.jpg" alt="" class="wp-image-70157"/></figure>
</figure>



Sarı saç ihtirası, saten göğüs kupları, fetiş estetiği… Aklınızda&nbsp; biri canlandı mı? Gecenin açılışı Jean Paul Gaultier’nin korseleriyle yapılırken; Valentino, zarafeti yere basan dantelli siluetlerle Dua’nın köklü ve zarif bir versiyonunu çiziyordu. Schiaparelli yine altın aplikeli, anatomik formlu heykelsi bodysuit’leriyle oradaydı. Ve elbette Balenciaga, beyaz suni kürk, kırmızı kadife ve iç giyimi karanlık bir çekicilikle ele alan tasarımlarıyla. Lorenzo, olağanüstü bir iş çıkardı, üzerine söylenebilecek tek bir kelime yok.



Sonunda turne, adının vaat ettiği her şeyi yerine getirdi: duygusal bir arınma alanı, etkileyici bir şov, yaratıcı disiplinlerin birbirine karıştığı yeni bir sahne. Apple’ın sinematik bakış açısı, YSL Beauty’nin glam dili, arşivlerden diriltilen moda ve dünyanın dört bir yanından müzisyenlerin dokunduğu bu yapı sayesinde Dua, yeni bir turne döneminin şablonunu çizdi. Ve dürüst olmak gerekirse… 81 konsere rağmen biz hala daha fazlasını istiyoruz.

Dua Lipa Ends ‘Radical Optimism Tour’ With One Last Dance

Umberto Eco, “Kitaplar zihnin pusulasıdır; keşfedilmeyi bekleyen sayısız dünyayı işaret eder,” demişti. Library of Us ile Es Devlin, bu cümleyi fiziksel bir gerçekliğe dönüştürüyor. Düşüncesini, yaşamını ve pratiğini şekillendiren 2.500’den fazla kitabı ve metni taşıyan 50 metrelik dönen üçgen kitaplığı adeta bir saygı duruşu niteliğinde: Kendi zihnini oluşturan zihinlere bir teşekkür, onu inşa eden sayfalara bir saygı duruşu.



Peki okumayı kim yalnız yapılan bir eylem ilan etti? Aşırı bireyci bir çağda yaşıyoruz; telefonlarımıza dijital birer göbek bağı gibi yapışmış, gün boyu durmaksızın doom-scroll yapıyoruz. On sayfa okuduğumuzda, yıllardır görmediğimiz içimizdeki öğretmenden bir altın yıldız kazanmış gibi hissediyoruz. Her şey anında ve görsel olarak karşımıza çıkıyor; hayal gücümüz ise eskisi kadar çalışmıyor bile. Birlikte doom-scroll yapamazsınız… ama birlikte okuyabilirsiniz.



Okumak çoğu zaman tek başına yapılan bir eylem gibi görünür. Ama insanları bir araya getirme gücü hep sessizce orada durur. Bir cümle bir sohbeti başlatabilir, bir paragraf iki yabancının arasındaki havayı değiştirebilir. Devlin’in Library of Us ile yaptığı tam da bu: kişisel olanı dışarıya çeviriyor, kelimelerin yalnızca kişinin içinde değil insanlar arasında da yer bulmasına izin veriyor.



Dünyanın en unutulmaz sahnelerinden bazılarını tasarlayan Devlin, şimdi de kendi zihnini şekillendiren kaynaklara bir sahne kuruyor. Ve bunu mimari açıkça söylüyor. Merkezde, yönünü arayan aynalı bir pusula iğnesi gibi yavaşça dönen parlak bir üçgen yapı var. Onun etrafında dairesel bir havuz; onun çevresinde ise Devlin’in her sabah kendi notlarıyla hazırladığı uzun bir okuma masası… altı çizilmiş cümleler, kenarlarına düşülmüş düşünceler, karalamalar… hepsi ziyaretçilerin içine dalması için açık bırakılmış.



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/Celebrating-Es-Devlin-and-her-Library-of-Us-at-Miami-Art-Week-from-Salone-de-Mobile-at-the-P.jpg" alt="" class="wp-image-70137" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1437" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/LIBRARY-OF-US—ES-DEVLINPresented-by-@ChaseSapphire-ChaseSapphirePartnerIts-happening-Discover-4.jpg" alt="" class="wp-image-70146" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2364" height="1330" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/library-of-us-miami-art-week-es-devlin_dezeen_2364_hero.jpg" alt="" class="wp-image-70135" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



Okuma deneyimi de tıpkı onun sahne tasarımları gibi özenle kurgulanmış. Dış halkadaki tabureler sabit; sessizce odaklanmak isteyenler için. İç halka ise kitaplıkla birlikte yavaşça dönüyor ve okuyanları hareketin içine çekiyor. Her bir dönüşte yeni bir kitap beliriyor, masanın karşısında yeni bir yüzle göz göze geliyorsunuz; okuma böylece yavaş, paylaşılmış bir yörüngeye dönüşüyor: biraz meditasyon, biraz karşılaşma… okumanın kolektif bir eyleme evrilmiş hali.



Ve kitaplık da kendi başına bir sese dönüşüyor. Raflarından birinde, 250 metinden satırları akıtan bir LED şerit uzanıyor; Devlin’in sesi kütüphanenin içinde yankılanarak bu cümleleri okuyor. Sesi, Britanyalı topluluk Polyphonia’nın besteleriyle birleşince bu yer yalnızca bir kütüphane olmaktan çıkıyor… Odaya nefes gibi dolaşan, yaşayan bir edebiyat korosuna dönüşüyor.

Es Devlin’s Library Of Us Makes Reading a Collective Act

İndie çocuklar, punk rockçılar, kaykaycılar, misfit’ler toplanın! Converse, DRKSHDW iş birliğindeki yeni sayfası ONESTR silüeti ile, mimari dokunuşu punk jenerasyon kodlarıyla buluşturan çizgisini sürdürerek sokağı ele geçiriyor.



ONESTR işbirliği, Converse’in DIY kültürünü kendi tarzında bir yorumla onurlandırıyor. Rick Owens’ın estetik dünyası (ve tabii ki DRKSHDW) ikonik silüetlere yeni hayatlar bulmak konusunda öncü bir rolde. ONESTR silüetinin alışıldık low-top formu korunmuş ancak sneaker tamamen premium tüylü yüzeyiyle sert, tensel ve cesur bir dokuya sahip.



Tasarım; Rick Owens’a özgü sarmal dokuma etiket, testere dişi dış taban ve kalıplı kauçuk topuk gibi detaylarla tamamlanarak Converse x DRKSHDW estetik dilinin tüm imza özelliklerini taşıyor. İş birliğini etkili kılan şey; iki ayrı alt kültürü tek bir hikayede bir araya getirme biçimi. Kaykay kültüründen gelen One Star, punk çocuklarının ve sokağın yıllardır favorisi. DRKSHDW ise gotik minimalizm üzerine kurulu kült bir dünyanın temsilcisi.



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow" style="flex-basis:66.66%">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="6048" height="4032" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/HO25_DRKSHDW-ONESTR_KNEE-DOWN-2_A14797C.jpeg" alt="" class="wp-image-70102" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow" style="flex-basis:33.33%">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4032" height="6048" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/HO25_DRKSHDW-ONESTR_PRODUCT-SHOT-2_A14797C.jpg" alt="" class="wp-image-70100" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>
</div>
</div>



Kampanyanın yüzü ise disiplinler arası sanatçı ve ballroom dünyasının efsane yorumcusu Precious Ebony. Owens onu sekiz yıl önce Paris’te bir voguing balosunda görmüş. Daha sonra Milano Triennale retrospektifinin afterpartisine davet etmiş ve o geceyi “hayatımın en görkemli gecelerinden biri” olarak tanımlıyor. Asi zarafet, akışkanlık, güzellik ve sahne hakimiyeti. Bugünün görsel şiirini kuran tüm elementler tek bir performansta birleşmiş.



Vulkanize kaykay tabanı, otantik detayları ve abartılı oranlarıyla birleşince ayakkabı punk enerjisini sokakların gerçek dayanıklılığıyla birleştiriyor. Converse x DRKSHDW ONESTR seçili mağazalarda ve converse.com.tr’de keşfedilmeyi bekliyor.

A New Cult Classic From An Old Cult Classic

Blazy yavaş yavaş dünyanın en popüler şehirlerini ele geçiriyor. Paris Moda Haftası’ndaki çıkışından sonra şimdi de New York’u aldı. Ve şehrin ruhunu gerçekten yakalayan bir şekilde yaptı bunu: Métiers d’Art defilesiyle…



Chanel’in toplu taşımanın enerjisiyle yan yana gelebileceğini muhtemelen hiç düşünmemişsindir. Ama bazen zıtlıklar birbirini çeker. Defile, Bowery durağındaki terk edilmiş peronda gerçekleşti. Dünyanın dört bir yanından kadınları bir araya getiren görünümlerle Blazy koleksiyonu “karakter odaklı” olarak tanımladı: 70’lerden bir gazeteci ve dünyayı yönetebilecek gibi görünen 80’ler iş kadını, aynı durakta çarpıştı.



Şov tam bir film setine benziyordu ki bu zaten Blazy’nin yapmak istediği şeydi: “İki yönü var. İlki, Gabrielle Chanel’in Amerika’ya geldiği dönemin tarihinden ilham aldım. Buraya sinema için kostüm yapmaya gelmiş olması hoşuma gidiyor, çok sade ve etkili bir hikaye. New York’ta yıllarca yaşadım ve bu şehri her zaman bir filmdeki oyuncu gibi görmüşümdür. Hep baş karakterdir. Bu şovda da sinemayı düşündüm.”



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="853" height="1280" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/STORY-OPTION-Large.jpeg" alt="" class="wp-image-70114" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="1280" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/STORY-Large.jpeg" alt="" class="wp-image-70113" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1280" height="854" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/12/chanel_metiers-dart-2026_copyright-chanel-1-HD-Large.jpeg" alt="" class="wp-image-70115" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



Ön sıra ise başlı başına bir film kadrosu gibiydi. Chanel’in cool elçisi Margaret Qualley, Tilda Swinton, Kristen Stewart, Jessie Buckley ve her zaman ulaşılmaz olan Linda Evangelista’nın yanına yerleşti. Rose Byrne, Riley Keough ve Jon Bon Jovi bile yeraltına inmeyi seçmişti. Öyle bir konuk listesi vardı ki sahneyi bile gölgede bırakabilirdi… neredeyse.



Ve gerçekten, dünyada başka ne zaman Martin Scorsese’yi metroda A$AP Rocky ile dedikodu yaparken görebilirsin?



Sonuçta Blazy sadece Chanel’i New York’a getirmedi; New York’un sahneye çıkmasına ve kendini oynamasına izin verdi. Asla rol yapmayan bir şehir ile amacı net bir marka, yeraltında unutulmuş bir peronda buluştu.



Moda hala bizi şaşırtabiliyor: daha yüksek bir ses kullanarak, bağırarak değil, doğru yerlere nokta atışı yaparak…&nbsp;



Blazy’nin vizyonuyla bir an metro dünyanın en göz alıcı yeri oldu.

The Subway Has Never Looked This Chic

Bir dergi çıkarmak ne kadar olağan dışı ve gerçek; on seneyi nasıl geride bırakmışız inanmak güç. Zaman hızlı, hele ki fikirleriniz aklınızı yeterince doldurduğunda ve gerçekleştirmek için tek motivasyon kendi iradeniz olduğunda daha hızlı. Yaratıcılık izin istemez. Kapıyı açar ve içeri girer. Bir anda hayatınızın merkezine yerleşir. Zaman mefhumu ortadan kalkar. Siz ve hayalleriniz başbaşasınızdır. Bazen büyük şaşalı kalabalıklar içerisinde, bazen bir odada. Yanınızda olduğunu ve olacağını iddia eden herkes bir yere kadar oradadır. Bu soğuk ve keskin bir cümle değil, bir realite. Ama can acıtan türden de değil, olması gerektiği gibi. Bir şeyleri herkesi memnun etmek için yapmaya başladığınız anda, artık kendiniz için yapmayı bırakırsınız. Kurallar, insanlar ve dış etkenler faydalı olabilir, kuşkusuz. Ama aynı zamanda engel koyar. Dış etmenler arttıkça olasılıklar boyut değiştirir. Ve ihtimaller engelleri beraberinde getirir. Engeller; ufkun ne kadar uzağa gittiğini görmek isteyen insanlar için değildir. Fikirlerinizin etrafı dağıtmasından, her şeyi daha karışık bir formata getirmesinden korkmayın. Kurallara değil iç sesinize kulak verin.&nbsp;



Kuralsız yaratıcı olmak, o dağınıklığı kucaklamaktır; başta hiçbir anlam ifade etmeyen ama sonunda anlam kazanan karmaşayı, yanlış görünüp sihir gibi tat veren tüm o dağınıklığı ya da fazla “sana ait” olduğu için paylaşmaktan korktuğunuz fikri. O korku? Gerçek bir şeye dokunduğunuzun işaretidir. Yaratıcılık güvenli değil. Zaten öyle olması da gerekmez. Hiç bir zaman da öyle olmadı. O dünyayla aranızdaki bağ.&nbsp; O, dünyaya sunduğunuz “cesur bir monolog”. Birinin duyacağını umarak, ama duymasa bile yine de söyleyeceğini bilerek.



Kendimiz olma yolculuğumuzun onuncu yılı. Ve hiçbir özür yok. Hiç bir zaman da olmadı ya da olmayacak. Yaptığımız şeye anlam yükleyenler olabilir, yüklemeyenler de. Kimisi için bir yaratıcı kimisi için çok daha fazlası ya da azı. Kendimizi ifade ederken seçtiğimiz renkler, kurduğumuz dünyalar için kimseye bir açıklama yapma zorunluluğumuz yok.&nbsp; Eğer yarattıklarınız birini etkiliyorsa, belki de içlerinde uzun zamandır hareketsiz duran bir şeyi uyandırdığınız içindir. Bu yolculukta yollarımızın kesişmiş olmasına&nbsp; mutluyuz. Ve şimdi, ne kadar olağanüstü bir yolculuk yaptığımızı, yapmakta olduğumuzu ve yapacağımızı kutlama zamanı.



Bilgi, uyumlu bir çabanın ürünüdür. Bir araya gelmek bir güçtür. Paylaşılan bir gerçeklik, yaşanmış bir deneyimdir. Birlikte, bireyselliğin ortak bir amaçla buluştuğu kolektif bir karşılaşmayı yansıtırız. Birlikte, parçalarımızın toplamından daha büyük bir güç oluştururuz. Birlikte yaptıklarımızın ve yapacaklarımızın heyecanını taşırız. Elinizde tuttuğunuz bu dergi on senedir birlikte kalabilmenin, biz olabilmenin ürünü. Bugün burada bu kelimeler arasında buluşuyorsak, sen de bizden birisin. Ve bu yolculuğa eşlik ettiğin için teşekkür ederim.



Satın almak için&nbsp;<a href="https://shop.basedistanbul.com/">tıklayın.</a>

BASED ISTANBUL NO 45

Bir dergi çıkarmak ne kadar olağan dışı ve gerçek; on seneyi nasıl geride bırakmışız inanmak güç. Zaman hızlı, hele ki fikirleriniz aklınızı yeterince doldurduğunda ve gerçekleştirmek için tek motivasyon kendi iradeniz olduğunda daha hızlı. Yaratıcılık izin istemez. Kapıyı açar ve içeri girer. Bir anda hayatınızın merkezine yerleşir. Zaman mefhumu ortadan kalkar. Siz ve hayalleriniz başbaşasınızdır. Bazen büyük şaşalı kalabalıklar içerisinde, bazen bir odada. Yanınızda olduğunu ve olacağını iddia eden herkes bir yere kadar oradadır. Bu soğuk ve keskin bir cümle değil, bir realite. Ama can acıtan türden de değil, olması gerektiği gibi. Bir şeyleri herkesi memnun etmek için yapmaya başladığınız anda, artık kendiniz için yapmayı bırakırsınız. Kurallar, insanlar ve dış etkenler faydalı olabilir, kuşkusuz. Ama aynı zamanda engel koyar. Dış etmenler arttıkça olasılıklar boyut değiştirir. Ve ihtimaller engelleri beraberinde getirir. Engeller; ufkun ne kadar uzağa gittiğini görmek isteyen insanlar için değildir. Fikirlerinizin etrafı dağıtmasından, her şeyi daha karışık bir formata getirmesinden korkmayın. Kurallara değil iç sesinize kulak verin.&nbsp;



Kuralsız yaratıcı olmak, o dağınıklığı kucaklamaktır; başta hiçbir anlam ifade etmeyen ama sonunda anlam kazanan karmaşayı, yanlış görünüp sihir gibi tat veren tüm o dağınıklığı ya da fazla “sana ait” olduğu için paylaşmaktan korktuğunuz fikri. O korku? Gerçek bir şeye dokunduğunuzun işaretidir. Yaratıcılık güvenli değil. Zaten öyle olması da gerekmez. Hiç bir zaman da öyle olmadı. O dünyayla aranızdaki bağ.&nbsp; O, dünyaya sunduğunuz “cesur bir monolog”. Birinin duyacağını umarak, ama duymasa bile yine de söyleyeceğini bilerek.



Kendimiz olma yolculuğumuzun onuncu yılı. Ve hiçbir özür yok. Hiç bir zaman da olmadı ya da olmayacak. Yaptığımız şeye anlam yükleyenler olabilir, yüklemeyenler de. Kimisi için bir yaratıcı kimisi için çok daha fazlası ya da azı. Kendimizi ifade ederken seçtiğimiz renkler, kurduğumuz dünyalar için kimseye bir açıklama yapma zorunluluğumuz yok.&nbsp; Eğer yarattıklarınız birini etkiliyorsa, belki de içlerinde uzun zamandır hareketsiz duran bir şeyi uyandırdığınız içindir. Bu yolculukta yollarımızın kesişmiş olmasına&nbsp; mutluyuz. Ve şimdi, ne kadar olağanüstü bir yolculuk yaptığımızı, yapmakta olduğumuzu ve yapacağımızı kutlama zamanı.



Bilgi, uyumlu bir çabanın ürünüdür. Bir araya gelmek bir güçtür. Paylaşılan bir gerçeklik, yaşanmış bir deneyimdir. Birlikte, bireyselliğin ortak bir amaçla buluştuğu kolektif bir karşılaşmayı yansıtırız. Birlikte, parçalarımızın toplamından daha büyük bir güç oluştururuz. Birlikte yaptıklarımızın ve yapacaklarımızın heyecanını taşırız. Elinizde tuttuğunuz bu dergi on senedir birlikte kalabilmenin, biz olabilmenin ürünü. Bugün burada bu kelimeler arasında buluşuyorsak, sen de bizden birisin. Ve bu yolculuğa eşlik ettiğin için teşekkür ederim.



Satın almak için <a href="https://shop.basedistanbul.com/">tıklayın.</a>

Bir dergi çıkarmak ne kadar olağan dışı ve gerçek; on seneyi nasıl geride bırakmışız inanmak güç. Zaman hızlı, hele ki fikirleriniz aklınızı yeterince doldurduğunda ve gerçekleştirmek için tek motivasyon kendi iradeniz olduğunda daha hızlı. Yaratıcılık izin istemez. Kapıyı açar ve içeri girer. Bir anda hayatınızın merkezine yerleşir. Zaman mefhumu ortadan kalkar. Siz ve hayalleriniz başbaşasınızdır. Bazen büyük şaşalı kalabalıklar içerisinde, bazen bir odada. Yanınızda olduğunu ve olacağını iddia eden herkes bir yere kadar oradadır. Bu soğuk ve keskin bir cümle değil, bir realite. Ama can acıtan türden de değil, olması gerektiği gibi. Bir şeyleri herkesi memnun etmek için yapmaya başladığınız anda, artık kendiniz için yapmayı bırakırsınız. Kurallar, insanlar ve dış etkenler faydalı olabilir, kuşkusuz. Ama aynı zamanda engel koyar. Dış etmenler arttıkça olasılıklar boyut değiştirir. Ve ihtimaller engelleri beraberinde getirir. Engeller; ufkun ne kadar uzağa gittiğini görmek isteyen insanlar için değildir. Fikirlerinizin etrafı dağıtmasından, her şeyi daha karışık bir formata getirmesinden korkmayın. Kurallara değil iç sesinize kulak verin.&nbsp;



Kuralsız yaratıcı olmak, o dağınıklığı kucaklamaktır; başta hiçbir anlam ifade etmeyen ama sonunda anlam kazanan karmaşayı, yanlış görünüp sihir gibi tat veren tüm o dağınıklığı ya da fazla “sana ait” olduğu için paylaşmaktan korktuğunuz fikri. O korku? Gerçek bir şeye dokunduğunuzun işaretidir. Yaratıcılık güvenli değil. Zaten öyle olması da gerekmez. Hiç bir zaman da öyle olmadı. O dünyayla aranızdaki bağ.&nbsp; O, dünyaya sunduğunuz “cesur bir monolog”. Birinin duyacağını umarak, ama duymasa bile yine de söyleyeceğini bilerek.



Kendimiz olma yolculuğumuzun onuncu yılı. Ve hiçbir özür yok. Hiç bir zaman da olmadı ya da olmayacak. Yaptığımız şeye anlam yükleyenler olabilir, yüklemeyenler de. Kimisi için bir yaratıcı kimisi için çok daha fazlası ya da azı. Kendimizi ifade ederken seçtiğimiz renkler, kurduğumuz dünyalar için kimseye bir açıklama yapma zorunluluğumuz yok.&nbsp; Eğer yarattıklarınız birini etkiliyorsa, belki de içlerinde uzun zamandır hareketsiz duran bir şeyi uyandırdığınız içindir. Bu yolculukta yollarımızın kesişmiş olmasına&nbsp; mutluyuz. Ve şimdi, ne kadar olağanüstü bir yolculuk yaptığımızı, yapmakta olduğumuzu ve yapacağımızı kutlama zamanı.



Bilgi, uyumlu bir çabanın ürünüdür. Bir araya gelmek bir güçtür. Paylaşılan bir gerçeklik, yaşanmış bir deneyimdir. Birlikte, bireyselliğin ortak bir amaçla buluştuğu kolektif bir karşılaşmayı yansıtırız. Birlikte, parçalarımızın toplamından daha büyük bir güç oluştururuz. Birlikte yaptıklarımızın ve yapacaklarımızın heyecanını taşırız. Elinizde tuttuğunuz bu dergi on senedir birlikte kalabilmenin, biz olabilmenin ürünü. Bugün burada bu kelimeler arasında buluşuyorsak, sen de bizden birisin. Ve bu yolculuğa eşlik ettiğin için teşekkür ederim.



Satın almak için&nbsp;<a href="https://shop.basedistanbul.com/">tıklayın.</a>

&#8216;Madwoman&#8217; motifi serbest bırakılmış, idealize edilen erkek figürü ise içi boş bir kabuğa dönüşmüş. Duygular parçalanıyor; bedenler kanla, sümüksü beyaz bir sıvıyla kaplanıyor. Bir ilişki duvara toslayıp çıkış kalmadığında… Belki de gerçek tehdit canavar değildir. Belki de asıl korkmamız gereken, bir zamanlar mektuplar yazdığımız, idealize ettiğimiz kişiye yabancılaştığımız andır.



Possession’da (1981) Anna, varoluşsal ve ruhsal bir çöküşün içinde; mutlu eş, kutsal anne performansını sürdürmek artık boğucu bir imkansızlığa dönüşmüş. Kocası bir açıklama istediğinde söyleyebileceği hiçbir şey yok, çünkü bazı çöküşler anlatılmaz, yalnızca yaşanır. Ve Mark cevap ararken, biz Anna’nın harap bir apartmanda mürekkep-balığı formunda, kana bulanmış bir yaratık “yaratmakla” meşgul olduğunu görüyoruz. Ona ait bir Frankenstein…



Başta, bu dağılmanın “normal” tarafı Mark gibi görünür. Ama film ilerledikçe o da çöküşe teslim olur. Kimliği boşalmaya, Anna’nın taşkınlığını yansıtmaya başlar. Sonunda her iki taraf da aralarındaki duygusal ve fiziksel şiddetin grotesk birer yansımasına dönüşür.



Zulawski, Possession’ı kendi boşanmasının ortasında yazdı ve o yaratığı, çığlıkları, tuhaf sıvıları bir kenara bıraktığınızda geriye kalan aslında oldukça yalın: Bir evliliğin parçalanışı, kurduğunu sandığın ailenin çöküşü ve zihnin kendini koruyabilmek için bölünmek, çoğalmak, mutasyona uğramak zorunda kalması.



Hiç bir ilişkide —arkadaşlık, evlilik, situationship ya da kendinle olan bağında— o ansızın gelen yabancılaşmayı hissettin mi? Mark ve Anna’nın yaşadığı soğukluk aslında hepimizin aşina olduğu bir duygu. Anna’nın tünelde çığlık ata ata market poşetlerini tekmelemesi… Hepimiz o sahnenin verdiği duyguyu içimizde yaşadık; sadece bizimki onunki kadar dramatik değildi.



Doppelgängerler —Anna’nın meleksi ve Mark’ın tuhaf sakinlikteki hali— sevdiğin birinin bir gün yabancıya dönüşme anını simgeliyor. Bir zamanlar ait hissettiğin kişinin artık yalnızca bir siluetten ibaret olması… Asıl korku bu değil mi? Canavar değil; sevginin tanınmaz bir şeye mutasyona uğradığı, tanıdığın kişiye yabancılaştığın o an.



İzlerken absürtlüğün neredeyse kasıtlı bir provokasyon olduğunu hissedersin. İlk anda seni ittiğini sanırsın, ama aslında adım adım içine çeker. Filmin bir boşanma hikayesinin en operatik, en grotesk yorumu olduğunu kabul ettiğinde ise her şey bir anda yerine oturur.



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="967" height="580" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/spiraling5.jpg" alt="" class="wp-image-69995"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="967" height="580" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/spiraling6.jpg" alt="" class="wp-image-69996"/></figure>
</div>
</div>



Ve belki mesele tam olarak bu. Belki de her karede, her harekette, her damla kanda bir anlam aramayı bırakmalıyız. Belki de sadece hissetmemize izin vermeliyiz.