
<p><strong>Yorgos Lanthimos sinemaya her döndüğünde, odayı bıçakla kesilir gibi bir elektrik hissi kaplıyor. <em>Poor Things</em>’in soğuk inceliğinin ardından, son filmi <em>Bugonia</em> bir fırtınadan önceki sessizlik gibi geliyor: tanıdık, rahatsız edici ve tuhaf bir şekilde canlı.</strong></p>



<p><em>Bugonia</em>, 2003 yapımı Güney Kore kült klasiği <em>Save the Green Planet!</em>’ten uyarlanmış. Ancak Lanthimos’un ellerinde bir yeniden yapımdan çok bir evrim gibi hissediliyor. Hikaye, insanlığın sonunu getirmeyi planlayan bir uzaylı olduğuna inandıkları güçlü bir şirket CEO’sunu kaçıran, komplo teorilerine saplantılı iki adamı takip ediyor. Emma Stone ise hem hicivle hem de kutsallıkla örülü bir rolde, esiri canlandırıyor.</p>



<p>Filmin adı olan <em>Bugonia</em>, eski bir mite gönderme yapıyor: öldürülmüş bir boğanın bedeninden arıların doğduğu, yani çürümüşten hayatın filizlendiği inancına. Bu imge Lanthimos’a mükemmel biçimde uyuyor; saçmalığın içinden doğan güzellik, şiddetin yeniden doğuşa dönüşmesi.</p>



<p>Lanthimos’un dünyası asla güven hissi vermez. Ahlaki dengesizlik ile kara mizah arasında titreşir. Yönetmen burada, sanrıyla gerçeğin aynı yüzü paylaştığı bir sahne kuruyor. CEO gerçekten kötü biri mi, yoksa korkuyla kuşatılmış bir dünyanın yansıması mı? Onu kaçıranlar delirmiş mi, yoksa geri kalanımızın mantık diye gizlediği deliliğe sadece daha dürüst mü yaklaşıyorlar?</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2160" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/4.jpg" alt="" class="wp-image-69858" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="854" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/14.jpg" alt="" class="wp-image-69853" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2160" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/2.jpg" alt="" class="wp-image-69862"/></figure>
</div>
</div>



<p>Soğuk bir duyusallıkla, keskin ışıklarla, solgun renklerle ve hem samimi hem yabancı hissedilen kompozisyonlarla çekilen <em>Bugonia</em>, modern inanç üzerine bir tür ateşli rüya gibi. Film sanki şöyle diyor: Artık tanrılara değil, kendi şüphelerimize dua ediyoruz.</p>



<p>Emma Stone’un Lanthimos’la olan işbirliği, çağdaş sinemanın en büyüleyici diyaloglarından birine dönüştü. <em>Bugonia</em>’da gücünü sesinden değil, ölçülülüğünden alıyor. Her bakış bir soruya, her sessizlik bir pazarlığa dönüşüyor. Onun varlığı, kurbanla tanrı arasındaki çizgiyi bulanıklaştırıyor ve aramızdaki “uzaylı”nın aslında biz olup olmadığımızı sorgulamamıza davet ediyor.</p>



<p><em>Bugonia</em>, algoritmaların yarattığı kaygılara, gizli gerçeklere duyduğumuz saplantıya ve suçlayacak birini bulma arzusuna dokunuyor ve bundan daha insanca bir şey olamaz. İnanmaya duyulan ihtiyaç üzerine bir film bu; inanç, bizi yok etse bile. Lanthimos teselli sunmuyor, bir itiraf sunuyor: görmek istediğimizden fazlasını yansıtan bir ayna gibi…</p>



<figure class="wp-block-embed is-type-rich is-provider-spotify wp-block-embed-spotify wp-embed-aspect-21-9 wp-has-aspect-ratio"><div class="wp-block-embed__wrapper">
<iframe title="Spotify Embed: Bugonia" style="border-radius: 12px" width="100%" height="352" frameborder="0" allowfullscreen allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/playlist/770IMpN00Ur9pYhVpwOdkE?si=BFTPF2e8S9CQT0j29upMWw&#038;pi=O_TBJjN6RrCwM&#038;utm_source=oembed"></iframe>
</div></figure>


‘Bugonia’ Madness, Faith, and the Age of Paranoia


<p><strong>Gözler, güçlü bir ayna. Adeta sahiplerinin ruhunun yoğunlaştırılmış ve küçültülmüş hali. Bazen tek bir bakış, bir hikayeyi kıvılcımlandırmaya yeter. İşte onların gücü budur; sahip oldukları öz, yaratım gücünü kırbaçlar. </strong></p>



<p><strong>Frank Ocean’ı da <em>Blonde</em> albümünü yaratmaya iten bir bakıştı: mavi gözlerin kamerayla kurduğu o büyü. Ellerini kameraya benzetir şekilde tutup gözlerini çerçeveleyen, altın saçlı o kız… Bu mavi gözlerin ardındaki hikayeyi bilmeden, yaratım gücünü harekete geçirmişti Ocean. Ve bu sayede 2016’da çıkardığı Blonde albümü doğdu. </strong></p>



<p>Bu albümün ortaya çıkışını sağlayan itici güç olan fotoğrafın adı, <em>Eyes</em>. 2010 yılında The Collaborationist (Jessica Haye &amp; Clark Hsiao) tarafından Death Valley’de çekildi. Fotoğraftaki kız, Angel, on iki yaşındaydı. Annesinin küllerini savurmak için yola çıkmışlardı. Sessizliğin ortasında yakalanan bir kayıp anı. Yıllar sonra, o aynı deklanşör sesi Frank Ocean’a kadar ulaştı.&nbsp;</p>



<p>Onu bu fotoğrafa çeken şey arkasında yatan hikayesi değildi, bilmiyordu bile o gözlerin ne taşıdıklarını. Onu çeken şey Angel’ın bakışlarında taşıdığı duygular. Yas, masumiyet ve onu hayata getiren gücü küçük bir yaşta kaybetmenin getirdiği o acıyı taşıyan gözler…&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="800" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/zine2.jpg" alt="" class="wp-image-69890" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="800" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/zine4.jpg" alt="" class="wp-image-69892" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="800" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/zine3.jpg" alt="" class="wp-image-69891" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Tesadüf ki, Blonde albümünün temaları da o bakışla aynı duyguları yansıtıyor. Aşk, kayıp, kimlik ve zaman üzerine bir albüm bu. İlk aşkın yankıları, yaşamın ilerleyen dönemlerinde birer aynaya dönüşüyor; anılar ve değişim aracılığıyla kim olduğumuzu gösteriyor. Albüm, tıpkı bir fotoğraf gibi geçmişle şimdi arasında gidip geliyor — zamana asılı, ama her zaman canlı.</p>



<p>Anılarımızın gerçekliğini asla kaybetmeyiz; onlar hala içimizde, yoğunlaşmış parçalara dönüşerek yaşamaya devam eder. İşte bu ikilik, <em>Blonde</em>’a bir eşik hissi kazandırıyor. Olmuşla olmakta olanın arasında. Bu aradalık duygusu, çocukluk anılarının kalma biçimini de yansıtıyor: yumuşak, bulanık ama inanılmaz derecede canlı.</p>



<p><em>Blonde</em>, aşk, kayıp, kimlik ve zaman üzerine bir albüm. Büyümekle, her halinin, her kalp kırıklığının, her paralel evrenin aynı hikayeye ait olduğunu öğrenmekle ilgili. Anlaşılmakla değil, görülmekle ilgili.</p>



<p>Belki de bu yüzden <em>Blonde</em>, görsel yansımasını <em>Eyes</em>’ta buldu. İkisi de hissedilenle söylenmeyen arasındaki o sessiz alanı yakalıyor; geçmişle şimdi, acı ve güzellik arasında asılı kalan bir anı.</p>



<p>Fotoğraf, hareket halindeki bir yasın donmuş hali; albüm ise ona nefes aldırıyor. Biri hikayesini bir bakışla, diğeri sesle anlatıyor. Ve ikisinin arasında bir yerde, Frank Ocean kendi dilini buluyor: sessizliğin, anının ve aşkın birbirine benzediği bir dil.</p>


The Gaze Behind ‘Blonde’ by Frank Ocean


<p><strong>Guillermo del Toro Frankenstein’a “dünyadaki en sevdiğim hikaye” dediğinde, ona inanıyorsunuz. <em>Pan’s Labyrinth</em> ve <em>The Shape of Water</em> gibi filmlerin arkasındaki yönetmen, kariyeri boyunca canavarları birer metafora dönüştürdü. Şimdi ise Netflix yapımı <em>Frankenstein</em> ile, 7 Kasım 2025’te prömiyerini yapan filmde, sonunda kendi yaratıcısıyla buluşuyor.</strong></p>



<p>Oscar Isaac, kontrol yanılsamasına kapılmış bir bilim insanı olan Victor Frankenstein’ı canlandırıyor. Jacob Elordi ise yaratığı oynuyor: Bir canavardan çok, anlam arayışındaki kırık bir ruh. Yaratıcı ile yaratılan, baba ile yetim arasındaki bu dinamik, tam anlamıyla bir del Toro imzası: trajik, hassas ve ürkütücü biçimde insani. Mia Goth ise Elizabeth rolüyle kadroyu tamamlıyor; yıkıntılar arasında filmin sızılı vicdanı olarak.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="980" height="653" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/415-pf-20240617-40675-r-690e4991af209.jpg" alt="" class="wp-image-69828" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1150" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/Elizabeth-speaks-to-The-Creature-in-Guillermo-del-Toros-Frankenstein-2025.jpg" alt="" class="wp-image-69831" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Gölgeler ve mum ışığıyla çekilen <em>Frankenstein</em>, bir canavar filminden çok bir ağıt. Del Toro, Mary Shelley’nin 1818 tarihli romanını yalnızlık ve miras üzerine gotik bir meditasyona dönüştürüyor. Her kare sanki kederden oyulmuş gibi: yıkılan malikaneler, titrek laboratuvarlar ve hiç dinmeyen yağmur. Korku kanda değil, terk edilmişlikte gizli. Görsel olarak film, del Toro’nun imzası haline gelen gotik atmosferi, süslü prodüksiyon tasarımıyla harmanlıyor ve yaratık hikayelerine özgü görkemiyle sunuyor. İlk eleştirilerde, filmin mekanlarının mimari çürüme ve romantik yıkımı çağrıştırdığı: “yaratılış ve yıkımın çarpışması”, vurgulanıyor.</p>



<p>Bu film aynı zamanda, inkar edilemez biçimde, kendi zamanının bir ürünü. Shelley’nin denetimsiz yaratım uyarısı; yapay zeka ve genetik müdahalelerin çağında yeniden yankılanıyor. Hayata getirdiklerimize; sanatımıza, icatlarımıza, hatalarımıza ne borçluyuz? Del Toro’nun ellerinde bu soru hem derinlemesine kişisel hem de kozmik bir hal alıyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1600" height="1200" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/FEATURE_Horizontal-9.png" alt="" class="wp-image-69830" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="675" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/Frankenstein-2025-hof.jpg" alt="" class="wp-image-69829" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>İlk ön gösterimlerden anlaşıldığı kadarıyla Frankenstein, del Toro’nun şimdiye kadarki en kişisel işi olabilir: canavarlara ve onları yanlış anlayan insanlara yazılmış bir aşk mektubu. Bu bir hırs hikayesi, evet ama aynı zamanda affetmenin de hikayesi. Bilim insanı ve yarattığı varlık, ikisinin de söndüremediği bir kıvılcımla sonsuza dek birbirine bağlı.</p>



<p>Canavar yeniden hayatta… Ve bu kez, biraz bize benziyor.</p>



<figure class="wp-block-embed is-type-rich is-provider-spotify wp-block-embed-spotify wp-embed-aspect-21-9 wp-has-aspect-ratio"><div class="wp-block-embed__wrapper">
https://open.spotify.com/playlist/2qrHawGgaLt1zRSAnk5v2d
</div></figure>


A New Life for a Classic: Frankenstein


<p><strong>New York’un silueti nefesini tutuyor; Sotheby’s, yeniden doğan bir brutalist mücevher olan Breuer Binası’na adım atıyor. 1966’da Marcel Breuer tarafından tasarlanan bu heykelsi beton yapı, yıllar boyunca sanata ev sahipliği yaptı: Whitney Museum’dan The Met Breuer’a kadar ve şimdi Sotheby’s’in kanatları altında yeni bir hayata başlıyor.</strong></p>



<p>İçeride, o ham geometrinin izleri hala duruyor: granit duvarlar, derin çerçeveli pencereler, anı gibi süzülen ışık. Ama hava farklı. Elektrik yüklü, ticari, canlı. Herzog &amp; de Meuron’un zarif dokunuşu, Breuer’in vizyonuna sadık kalarak mekanı açık artırmaların, sergilerin ve özel salonların akışkan bir peyzajına dönüştürüyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1280" height="851" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/WhatsApp-Image-2025-11-09-at-14.56.00-2.jpeg" alt="" class="wp-image-69811" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1280" height="897" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/WhatsApp-Image-2025-11-09-at-14.56.00.jpeg" alt="" class="wp-image-69813" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1400" height="1063" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/WhatsApp-Image-2025-11-09-at-14.56.01-3.jpeg" alt="" class="wp-image-69807" style="aspect-ratio:3/2;object-fit:cover"/></figure>



<p>Bu yalnızca bir taşınma değil; bir diriliş. Ticaretle kültür, geçmişle bugün arasında kurulan bir diyalog. Bir zamanlar sanatın kalıcılığını fısıldayan bu bina, şimdi onun hızını mırıldanıyor.</p>



<p>Bu yeni bölümde Sotheby’s, bir müzeyi yalnızca işgal etmiyor; bir mirası devralıyor. Ve beraberinde şu soruyu getiriyor: Mimari, sürekli değişen sanat dünyasının nabzını tutabilir mi?</p>


The Next Chapter for an Icon: Sotheby’s Moves into the Breuer Building


<p><strong>Orjinalliğe bir ilah gibi bakıldığı bu zamanda yeniden kopyalamanın üzerine kurulu bir dünya inşa ettik. Her kaydırma, her “inspired by” ifadesi, her remix bize şunu hatırlatıyor: Nefret ettiğimizi sandığımız kopyala-yapıştır kültürü, paradoksal olarak, modern yaratıcılığı hayatta tutan şey.</strong></p>



<p>Özgünlük hakkında konuşmayı çok seviyoruz. Müzikte, modada, tasarım dünyasında ve dijital ortamlarda hep arıyoruz onu. Ancak biraz geri çekilip geniş açıdan baktığımızda, inkar edilemeyecek bir gerçekle karşılaşırız: özgünlük her zaman bir yeniden karışımdı. Rönesans ressamlarının klasik motifleri ödünç almasından TikTok’çuların aynı sesi bin farklı biçimde yeniden işlemesine kadar, kültür icat kadar taklit yoluyla da evriliyor. İnternet bu süreci sadece hızlandırdı ve görünür kıldı. Eskiden yüzyıllar süren dönüşümler artık bir gecede gerçekleşiyor. Artık daha az yaratıcı değiliz; sadece yaratıcılığı gerçek zamanlı, ham ve filtresiz haliyle izliyoruz.&nbsp;&nbsp;</p>



<p>Algoritmalarla dolup taşmış bu dijital ekonomide benzerlik görünürlüğü sağlıyor. Bir şey ne kadar tanıdık gelirse, o kadar hızlı yayılıyor. Artık bir trend benzersizlikten değil, “paylaş” tuşuna bastıracak kadar tanıdık gelen bir tekrardan doğuyor. Markalar bunun farkında. Moda evleri arşivlerindeki siluetleri yeniden hayata geçiriyor, müzisyenler 80’ler ve 2000’lerden melodileri ‘<em>sample</em>’lıyor, teknoloji ise bir zamanlar saplantılı olduğu minimalizmi bırakıp retro yazılımların nostaljisine dönüyor. Eski şeyleri yeniden üretiyoruz, fikir yoksunu olduğumuzdan değil; geçmişin görsel ve kültürel dilini akıcı bir biçimde konuşabildiğimizden.&nbsp;</p>



<p>Yeni kuşak sanatçılar ve yaratıcılar için kopyalamak artık yalnızca bir yaratım eylemi değil; bir hayatta kalma biçimi. Dijital dünya, hızla uyum sağlayabilenleri ödüllendiriyor. Remiks yapmak, internetin ana dilini konuşmak demek. Ne kadar hızlı referans verir, yeniden çerçeveler ve paylaşırsan, o kadar görünür kalırsın.</p>



<p>Bu bir tembellik değil; yeni bir okuryazarlık biçimi. Her “kopya” bir yorum, her “yapıştır” kimlik, aidiyet ve görünürlük üzerine küresel bir diyaloğa yapılan bir katkı.</p>



<p>Belki de geleceğin meselesi kopyala-yapıştır kültürünü yok etmek değil, onun içinde özgünlüğün anlamını yeniden tanımlamaktır. Belki de artık gerçek özgünlük artık ilk olmakta değil; var olanı nasıl yorumladığımızda, dönüştürdüğümüzde ve yeniden bağlama oturttuğumuzda gizlidir.</p>



<p>Artık hepimiz birer editörüz; bitmek bilmeyen kültürel malzemeleri seçiyor, düzenliyor, yeniden kurguluyoruz. Ve belki de bu kötü bir şey değil. Çünkü tekrarın kaosu içinde her zaman yeni bir şey doğar: Yalnızlıktan değil, bağlantıdan.</p>


Why Copy-Paste Culture is Still Alive


<p><strong>Güzellik endüstrisi ünlü yüzlerin oluşturduğu bir takımyıldızına dönüşmüş gibi. Rihanna, Hailey Bieber, Selena Gomez, Beyoncé, Kim Kardashian… ve şimdi Dua Lipa. Kişiliğin çoğu zaman üründen daha ağır bastığı bir dönemde, ünlülerin güzellik markalarının yükselişi bir trendden çok, kültürel bir olgu gibi hissediliyor.</strong></p>



<p><strong>Artık <em>testimonial</em> çağına girdik. Uzmanlık, samimiyet kadar ikna edici olmaya başladığında, kitleler kimyagerlere ya da CEO’lara değil, tanıdık yüzlere yöneldi: yaşam tarzlarıyla zaten bir tür özlem duygusu taşıyan insanlara. Ünlüler yaşayan reklam panolarına dönüştü; kişisel bakım rutinleri, pazarlama felsefelerine evrildi.</strong></p>



<p>Kimileri için bu, bir tür sahiplenme: kadınların imajlarının sıklıkla metalaştırıldığı bir piyasada anlatı gücünü geri alma çabası. Kimileri içinse yeni bir girişimcilik biçimi; kendi kimliklerinin doğal bir uzantısı. Her halükarda güzellik, artık kişisel markalaşmanın en samimi formuna dönüştü.</p>



<p>Sahneye DUA çıkıyor. Augustinus Bader ile iş birliği yapan Lipa, Courteney Cox ve Diane Kruger gibi isimlerin favorisi olan bilim odaklı lüks markaya yeni bir soluk getiriyor. Beklenmedik ama stratejik bir birliktelik: Bader bilimi getiriyor, Dua hikayeyi. Kampanyanın görsel dili sinematik; sessiz bir lüks, altında sezilen bir mahremiyet dokusu. Bu sadece cilt bakımı değil; yumuşaklığın yapıyla buluştuğu, modern güzelliğin ilham panosu.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/Behind-the-scenes-of-@DUAbyAB-launch-still-cant-stop-smiling-about-this-the-collection-💙-b-2.jpg" alt="" class="wp-image-69780" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/Behind-the-scenes-of-@DUAbyAB-launch-still-cant-stop-smiling-about-this-the-collection-💙-b-3.jpg" alt="" class="wp-image-69781" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1440" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/about-page-BTS-high-res.jpg" alt="" class="wp-image-69779" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Şu an için seri, krem temizleyici; günlük nemlendirici ve antioksidan serumdan oluşuyor. 40 ila 80 dolar arasındaki fiyat aralığıyla, Bader’in orijinal kremlerine göre çok daha erişilebilir. Bu da markanın Gen Z ile kurmak istediği bağın göstergesi. “Cildime nazik ama etkili bir temizleyici istedim,” diyor Dua. Seri, günümüz gençliğinin cilt endişelerine cevap veriyor: erken yaşlanma, sivilce sonrası lekeler ve zahmetsiz bir tazelik arayışı.</p>



<p>Ama belki de hikayenin özü formüllerde değil. Endüstrinin neden hala Dua gibi isimlere yöneldiğinde yatıyor: çünkü artık güvenilirlik, karizma gerektiriyor. Son beş yılda güzellik inovasyondan kimliğe evrildi. Gerçekte satın aldığımız şey, bağlantı. Bir nevi tüketiciyle ilham perisi arasındaki samimiyet illüzyonu.</p>



<p>İşte modern güzelliğin sırrı bu: bilimin ve hikaye anlatımının, güvenilirliğin ve çekiciliğin dengesi. Soru, “Neden bir ünlü markası daha?” değil; “Biz neden hala onlara inanıyoruz?” belki de. Belki de bu, gücü tüketiciye veriyor. Bir ürüne yalnızca işlevi için köle olmaktansa, hangi hikayenin parçası olmak istediğini seçme özgürlüğü…</p>


Dua Lipa Enters the Skin Game


<p><strong>Özgürlük, izin istemeyi bıraktığında nasıl kokar? Libre, havaya bir manifesto gibi yayılır; cesur, yakıcı ve dizginlenemez. Kendi hikayesini yazan, damarlarında ateş, sesinde sakin bir kararlılık taşıyan bir kadının kokusudur bu. Özür dilemeden. Utanmadan. Olduğu gibi.</strong></p>



<p><em>Libre</em> yalnızca bir parfüm değil. Bir tavır, dönüşen, yol alan ve gücün yeni biçimlerinde hayat bulan yaşayan bir güç. Şimdi ise yankısını Türkiye’de buluyor. Bige Önal. Büşra Develi. Ece Sükan. Bu kokuyu yalnızca taşımıyorlar; onun anlamını yaşama dönüştürüyor, özgürlüğe beden veriyorlar.</p>



<p>Üç kadın, tek duruş: cesur, farkında, özgür. YSL Beauty için özgürlük yalnızca bir kavram değil; bir var olma biçimi. Kendini bilmekten ve bunun için asla özür dilememekten, sınırların mutlaklığına inanmamaktan ve kendi gerçeğini cesaretle yansıtmaktan geçiyor.&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/1.png" alt="" class="wp-image-69763"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/5.png" alt="" class="wp-image-69759"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="8708" height="11608" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/YSL_LIBRE_LOCALSTORYTELLERS_BUSRA_04-1.jpeg" alt="" class="wp-image-69753"/></figure>
</div>
</div>



<p>Bige Önal adeta YSL’in zihnini simgeliyor, <em>Libre</em> manifestosunun zarif isyankarı. Sorularından, merakından, gerçeği arayışından asla vazgeçmez. Her zaman keşifte, her zaman dönüşüm içinde. Ece Sükan ise sanki bir ateş, bilgeliğin harekete geçmiş hali. Asla beklemez, hep ileriye gider. İşaretleri aramaz, onları kendisi yaratır. Büşra Develi ise kalbi: Görünmeyenin ötesinde bir güç taşıyan, duyusal ve hayalperest bir ruh. Enerjisi anı şekillendirir, imkansızı mümkün kılar.&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/2.png" alt="" class="wp-image-69761"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/6.png" alt="" class="wp-image-69760"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1440" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/11/4.png" alt="" class="wp-image-69758"/></figure>
</div>
</div>



<p>Birlikte, <em>Libre</em> kadınını yansıtıyorlar. Zamanla aşınmayacak kadar güçlü bir özgüven, hiçbir güce boyun eğmeyen, kendi çizgisiden vazgeçmeyen sezgisel bir zarafet ve kolay kolay silinmeyecek cesur bir duruş… Varlıkları tıpkı bir koku gibi kalıyor havada; unutulmaz, dizginlenemez.</p>



<p>Koku, duyuların en kalıcısıdır; asla silinmez. Tıpkı kendinden emin bir duruş gibi. Tıpkı özgürlük gibi. Tıpkı Libre gibi.</p>


Liberation, Worn Like a Scent


<p><strong>Floresan ışıklar titriyor. Yerde çöpler. İdrar, ter ve başka tanımlanamaz sıvıların keskin kokusu. Arada kalmış yüzler. Metro, bir sahne. Hayatı yeraltında taklit eden&#8230;</strong></p>



<p><strong>1992 ile 1995 yılları arasında Mark McEvoy, <em>Round Midnight</em> adlı serisiyle Londra metrosunu gece 11’den sonra fotoğrafladı. Gecenin ve gündüzün yüzlerinin tek bir yerde kesiştiği o anları yakaladı. Karanlıkta bir bakış; gece insanlarıyla gündüz insanlarının varoluş nöbet değişimi. Onlar uyurken diğerleri uyanıyor, diğerleri uyanırken onlar rüya görüyor. Şehir bu yüzden hiç uyumuyor.</strong></p>



<p>Bu fotoğraflar, metronun hikayesini anlatıyor, kelimelere ihtiyaç duymadan. Punklar, aşıklar, beyaz yakalılar… Hepsinin hikayesi, objektifin sessiz bakışında açığa çıkıyor.</p>



<blockquote class="wp-block-quote is-layout-flow wp-block-quote-is-layout-flow">
<p>“Tüm dünya bir sahnedir ve bütün kadınlar, erkekler sadece birer oyuncu.”</p>
</blockquote>



<p>Düşündüğünde, var olmak başlı başına bir performans. İnsan, biçimlendirildiği kalıba göre oynamak zorunda. Ya da şanslıysa, kendi biçtiği kalıba göre. Ama kalıp, ne yaparsan yap, hep oradadır. Her şeyi kuralı kuralına yapan kalıplarını benimseyen biri de olsan, istasyon duvarına işeyen bir punk da olsan, fark etmez.&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1333" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/06_2025-10-30-105154_ggcm.jpeg" alt="" class="wp-image-69714" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="806" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/9d39be_0512cfb8034746519ce900c35f1a2246mv2.jpg" alt="" class="wp-image-69722" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Bedenlerimiz birer kap; özlerimizse onlara nefes verir. Doğaları gereği sınırlılar, bu yüzden kalıplar kaçınılmaz. O bedenlere ruh üfleyen öz, kendi gerçeğini ifade etmek zorunda. Ve bunu yapmalarının tek yolu ise performanstır. Var olmak, sahneye çıkmaktır. Eğer tüm dünya bir sahneyse, seyirci kimdir? Çizgi bulanıklaşır.</p>



<p>Metro bir sahne, kapıları kalın bordo kadife perdeler, yolcular oyuncular, McEvoy ise anlatıcı. Aynı mekanda var olan gerilimi, ikiliği yakalar. Bazı hikayeler kelimelere ihtiyaç duymaz; bu fotoğraflar, o hikayelerin çoğunu taşır.</p>



<p>McEvoy, fotoğraf çekmeden önce her zaman izin isterdi. Kimi görülme fikrini severdi, kimi reddederdi. Kimi ise sessizce, kaderine razı olurdu.<br>“Alkolün etkisindeki gece ekibi, daha az çekingen olur, kameraya poz vermekten keyif alırdı,” diyor McEvoy. Bu ekiplerden biri, objektife kalçasını gösterir. Tek bir deklanşör sesiyle, o aptallık anı sonsuza kadar mühürlenir.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1346" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/08_2025-10-30-105059_soeh.jpeg" alt="" class="wp-image-69716"/></figure>
</div>
</div>



<p>“Onlara biraz mesafeyle yaklaştım ve fotoğraflarını çekebilir miyim diye sordum,” diye hatırlıyor. “İçlerinden biri ayağa kalkıp bağırdı: ‘Tabii, şunu çek o zaman!’ Sonra arkasını döndü ve kıçını gösterdi.”&nbsp;</p>



<p>Metro, tüm zıtlıkları tek bir nehirde birleştiren bağlayıcı bir sembol. Aslında hiçbir şey birbirinden o kadar farklı değil; hepimiz aynı yeraltında yolculuk eden yolcularız.<br>İster kalıplara direnip kameraya kalçanı göster, ister sevgilinle öpüşmeye devam et, ister sessizce durup kalıpları kabullen… Ne yaparsan yap, kapılar kapanacak ve kendini başka bir yerde bulacaksın.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="791" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/9d39be_dfbf8f66454340e286fceeb8bfe55751mv2.jpg" alt="" class="wp-image-69726" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="796" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/9d39be_28eeee8bada848ddbdf0828e1e8e9c90mv2.jpg" alt="" class="wp-image-69721" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="751" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/9d39be_c10adda000d14a08a5ec743782809f75mv2.jpg" alt="" class="wp-image-69725" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1347" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/01_2025-10-30-105721_arja.jpeg" alt="" class="wp-image-69709" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>
</div>
</div>


‘Round Midnight, Where the Sunlight Can’t Reach


<p><strong>Glenn Martens, H&amp;M ile bağlarını fazlasıyla eğlenceli bir koleksiyonda sıkıca bağlıyor. Yeni kampanya, Joanna Lumley ve Richard E. Grant’i eksantrik bir çift olarak merkeze alarak klasik bir İngiliz portresini ters yüz ediyor. Etraflarındaki “misfit” kadro, Martens’in mizah anlayışına yakışır biçimde sahneyi bir moda tiyatrosuna çeviriyor.</strong></p>



<p>Koleksiyonun tamamı Martens’in arşivine göz kırpar nitelikte. Sanki günlüğünü okuyormuşcasına bir his var&#8230;&nbsp; Martens, geçmiş on yılın tüm dokusunu bu iş birliğine taşıyor; Y/Project’te sokakla mizahı harmanlamasından, Diesel’de denime kattığı ham enerjiden, Margiela’dan miras trompe-l’œil illüzyonlara kadar her şey burada.</p>



<p>H&amp;M’in klasik parçaları — tişörtler, kareli gömlekler, bomber ceketler — “olağanüstü yeniden tasarlanmış” halleriyle karşımıza çıkıyor. Kollardan çıkan tellerle silüetleri biçimlendirmek mümkün. Trompe-l’œil baskılar ve folyolar ise jean ve etekleri giyilebilir birer optik illüzyona dönüştürüyor. Martens’in deyimiyle, amaç tanıdık arketipleri alıp “onlara yaramazlık özgürlüğü vermek”.</p>



<figure class="wp-block-gallery has-nested-images columns-default is-cropped incontentgallery wp-block-gallery-1 is-layout-flex wp-block-gallery-is-layout-flex">
<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2287" height="3049" data-id="69699" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/story.jpg" alt="" class="wp-image-69699"/></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2288" height="3050" data-id="69697" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/2002-08.jpg" alt="" class="wp-image-69697"/><figcaption class="wp-element-caption"><br></figcaption></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2287" height="3049" data-id="69698" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/2002-11.jpg" alt="" class="wp-image-69698"/></figure>
</figure>



<p>Modayı demokratikleştirmek bu projenin kalbinde yer alıyor. “Bu koleksiyonu büyük bir giysi ailesi olarak görüyorum… her biri her gün gelişiyor ve değişiyor” diyor Martens. “Gerçekten içinde yaşadığımız kıyafetlerle ilgileniyorum.” Y/Project’ten ayrılması, eski eskizlerine geri dönüp onları daha geniş bir kitleyle paylaşma fırsatı vermiş. “Çoğu genç tasarım parçalarını satın alamıyor, bu yüzden bu fikirleri H&amp;M’in demokratik fiyat anlayışıyla yeniden hayata döndürmek harika bir veda şarkısı oldu” diye ekliyor. Şekil değiştirebilen ve yeniden yorumlanabilen parçalarla, giyenleri eş-yaratıcı olmaya davet ediyor; yüksek modayı oynaması serbest bir alan hâline getiriyor.</p>



<p>H&amp;M’in uzun yıllardır süren tasarımcı işbirlikleri moda tarihine geçmişken, Martens artık o listenin başında yerini alıyor. Koleksiyon, Margiela’nın umursamaz tavrını ve Y/Project’in DIY ruhunu yansıtırken, H&amp;M’in öncü fikirleri kitlelere ulaştırma misyonunu da onurlandırıyor.</p>



<p>H&amp;M Glenn Martens koleksiyonu, 30 Ekim itibarıyla dünya genelinde seçili mağazalarda ve online olarak keşfedilebilir.&nbsp;</p>


H&M Gets Naughty with 50 Shades of Glenn Martens 


<p><strong>İlginç. Bazen durağan, statik objeler bile kendi içlerinde bir akışkanlık barındırabiliyor. İşte bunu yakalayabilen fotoğraflar zamanda kaybolmuyor; zamanla birlikte içindeki hikâyeyi taşımaya devam ediyor.</strong></p>



<p><strong>Siyah beyaz frameler arasında yalnızca bir bakışla bu kadar duygu aktarımı nasıl mümkün olabilir? Portre sanatının ustalığı burada gizli. Fotoğraf sanatı her ne kadar dört kenarlı bir yüzeyin içine aktarılıyor olsa da, onu güzel yapan şey bu keskin hatlara rağmen binlerce duyguya genişleyebilmesi. Steph Wilson da ilk fotoğraf kitabı <em>Gilded Lillies</em> ile bu sınırların dışına sızmayı başarıyor.</strong></p>



<p>Her kare bizi, portresi çekilen insanın hayatının içine taşıyor. Adeta onların kahvaltıda ne yediklerini, poz verirken ne düşündüklerini ve kadraja aldıkları objeyle aralarındaki bağın neyi temsil ettiğini görebiliyoruz. Bu dört kenarlı kâğıt parçası, bizim onların dünyasına açılan bir yolculuğumuza dönüşüyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466514.jpg" alt="" class="wp-image-69686"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1644" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466524.jpg" alt="" class="wp-image-69677"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1633" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466515.jpg" alt="" class="wp-image-69685"/></figure>
</div>
</div>



<p>Steph Wilson’ı bu kitabı üretmeye iten isim, Peter Hujar’ın portrelerinden başkası değil. <em>Gilded Lillies</em>’deki kareleri Hujar’ın işleriyle yan yana koyduğunuzda, belki tek farkın insanların biraz daha giyinik olması olduğunu fark edersiniz. Wilson da Hujar da aynı mahrem hikâyeleri anlatıyor; her ikisinin fotoğraf dili bizi süjenin hikâyesine ışınlıyor. Wilson, Hujar’ın fotoğraflarında modern fotoğrafçılıkta eksik olan şeyi görmüş: anlatım, duygu ve pornografiye kaçmadan var olan erotik gerçeklik.</p>



<blockquote class="wp-block-quote is-layout-flow wp-block-quote-is-layout-flow">
<p><em>“Hujar’ın fotoğrafları varlıklarıyla ağır geliyordu; hem süjelerin hayatlarının yükünü hem de onların mizahını ve umursamazlığını taşıyan bir ağırlık… Sanki o fotoğrafları eline alsan, bir ton çekecek gibiydi. Süjenin kusurları silinmemişti; aksine, eserin ayrılmaz bir parçasıydı. Bu da onları gerçekten tanımamı sağladı.”</em></p>
</blockquote>



<p>Wilson bu projeyi hayata geçirirken portreyi yeniden insana, duyguya ve gerçekliğe iliştirmek istedi. Bunu da portre fotoğrafçılığını süsleyen tüm dış unsurlardan arındırarak yaptı. Portreyi en dürüst, en ham hâline döndürdü; modellerini alışıldık stüdyo ışıkları, styling ve rötuş olmadan fotoğrafladı.</p>



<p>Portreleri özgün kılan şeylerden biri de, tüm süjelerin Steph Wilson’ın arkadaşları ve yaratım yolculuğunda eşlik eden insanlar olması. <em>Gilded Lilies</em>, Nisan 2025’te Londra’da yaşanan sıcak hava dalgası sırasında yalnızca iki haftada çekildi; Wilson, her biri kendi alanında iz bırakan bu dostlarını, onlar için anlam taşıyan mücevherlerle kadraja aldı. Belki de bu yüzden, en savunmasız hâlleriyle bile tehditkârlaşmadan, içlerindeki o gerçeklik denizini lense aktarabildiler.&nbsp;</p>



<p>Çünkü Wilson’ın onlardan tek istediği şey, kendilerine en çok anlam veren hâlleriyle orada olmalarıydı.</p>


Real Life Snippets Trapped in Gilded Lillies


<p><strong>Çok değil, bir zamanlar haftanın yumuşak bir dayanağı vardı: film gecesi. Takvimlerde bunun için yer açılırdı. Arkadaşlar, eş zamanlı hareket ederdi. Abur cubur bilinçle alınırdı. Koltuğa oturulur, ışıklar söner, dünya yavaşça kapanırdı. Zaman kesintisizdi.</strong></p>



<p><strong>Sonra “feed” geldi.</strong></p>



<p>TikTok sadece içerik sunmadı; dikkatimizi belirleyen eşiği baştan kabloladı.1.6 saniyede haz vermeyen her şey, tüy silker gibi kaydırılıp atıldı. Ve o yeni motor alışkanlık — <em>kaydır–reddet–ödül–tekrar</em> — hayatın geri kalanına sızmaya başladı.Bunu kendi sinir sisteminizde bile hissediyorsunuz: yavaş yükselişten duyulan bir korku, geciken bir gelişmenin yarattığı huzursuzluk, her 0.8 saniyede dopamin peleti sunmayan iki saatlik bir film yayılımına artık katlanamayan bir beden.</p>



<p>Film gecesi, filmler kötüleştiği için değil; bedenlerimiz süreye tahammül etmeyi bıraktığı için kayboldu. Başparmaklarımızı eğiten kültür korteksimizi de eğitti: Hiçbir şey zamanını alamaz.</p>



<p>TikTok “eğlence” diye satılıyor, fakat asıl ürünü parçalanma. Sürekliliği paketlere bölüyor: 11 saniye dedikodu, 7 saniye <em>meme</em>, 14 saniye skandal, 9 saniye cilt rutini, dans videolarının arasına sıkışmış 18 saniye savaş görüntüsü… Şu anda yaşadığımız şey bir kolaj: ölçülerin, önemlerin, türlerin ve etiklerin aynı boyuttaki bir dikdörtgene düzleştiği bir dünya. Hiyerarşi yok, öncesi sonrası yok. Şimdiler ve sonralar arasındayız. </p>



<p>Film gecesi bambaşka bir metafiziğe dayanıyordu. Şöyle diyordu: Bir süreliğine dış dünya içeri giremez. Gerçek zamanlı kapitalizme karşı mikro bir grevdi bu. Tek ekran, tek hikâye, tek ritim. Feed yasaktı.</p>



<p>Elbette kimse cenaze töreni düzenlemedi. Kimse, “Artık 132 dakikalık kesintisiz dikkati koruyacak zihinsel zarı taşımıyorum,” demedi. Sadece film gecelerini önermeyi bıraktık çünkü onları keyifli kılan bütün öncüller, sabır, yavaşlık, paylaşılan sessizlik, yayılmaya izin verme lüksü feed tarafından çoktan eritilmişti.</p>



<p>Belki film gecesi geri döner — nostalji olarak değil, bir karşı-pratik olarak. Sinema kutsal olduğu için değil; çünkü süreklilik artık bir lüks hâline geldiği için. Senin için hızlanmayı reddeden bir şeyi izlemek, iç saatinin kimsenin mülkü olmadığını hatırlamaktır.</p>



<p>O zamana kadar feed, saatleri yutmaya devam edecek ve buna “eğlence” diyecek. Bizim sinir sistemlerimiz ise daha sessiz, daha yavaş ve tuhaf biçimde ütopyacı bir şeyi kaybettiğimizi bilerek titreyecek: bir oda, bir ekran ve zamana sahip olma hakkı.</p>


Who Killed Movie Night — the Vertical Screen?


<p><strong>Aşırılığın hüküm sürdüğü yerde, en güçlü direniş sadeleşmektir. Minimalizm, 1950’lerin sonunda yüksek perdeden konuşan sanat anlayışlarına sakin ama kesin bir itiraz olarak doğdu—sanatın gösterişe, coşkulu jestlere ya da abartılı anlatılara mecbur olmadığını ilan eden soğukkanlı bir duruş. Fazlalığın kirini sıyıran minimalist sanatçılar; performans yerine varoluşu, metafor yerine malzemeyi, gürültü yerine mutlak açıklığı tercih etti.</strong></p>



<p>Bugün, bu aynı disiplin Bourse de Commerce’in duvarlarında yankılanıyor. Jessica Morgan küratörlüğünde, kırka yakın uluslararası sanatçının yüzü aşkın yapıtıyla hazırlanan sergi, izleyiciyi mimarisinin kendisiyle bile sadeliği talep eden bir mekâna davet ediyor. Tadao Ando’nun müdahalesi—betondan saf bir silindir, titizlikle yönetilen ışık ve kusursuz mekânsal berraklık—yapıyı biçim, hacim ve sessizlik arasında kurulan neredeyse manastıri bir diyaloğa dönüştürüyor. Gösterişin terk edildiği, mekânın başrolü üstlendiği bu atmosferde Minimalizm yalnızca sergilenmez; bizzat yaşanır.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="880" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/5-bdc_minimal-2-c-11h45-bd-4.jpg" alt="" class="wp-image-69656"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="880" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/1-bdc_minimal-1-c-11h45-bd-22.jpg" alt="" class="wp-image-69652"/></figure>
</div>
</div>



<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1649" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/4-bdc_minimal-2-c-11h45-bd-11.jpg" alt="" class="wp-image-69655"/></figure>



<p>Sergi, 1960’ların başına uzanan zamanı inci gibi dizen rafine bir çizgide ilerliyor; birkaç sanatçının o dönemde işlediği “en radikal estetik hamleyi” — yani indirgemeyi — yeniden değerlendiriyor. Pinault Koleksiyonu’ndan seçkiler ve özenle sağlanan ödünç eserlerle Minimalizm, Amerikan merkezli sanat tarihinin dar çerçevesinden kurtarılarak küresel bir dile yükseltiliyor. Ortaya çıkan tablo berrak: Minimalizm bir üslup değil, bir duruştur; dünyayı yalın eksenlerine kadar soyma iradesi. Azın lüksü—maddeyi, mekânı, ışığı ve zamanı en saf hâline indirgeyen bir estetik. Sadece bir akım değil; sanatın bile sınırlarını aşan bir disiplin.</p>



<p>Minimal sergisi, yedi katı başlık etrafında örgütlenmiş: Işık, Mono-ha, Denge, Yüzey, Izgara, Monokrom ve Materyalizm. Bu temalar, Minimalizmin nasıl dallanıp serpildiğini ve nihayetinde kendi çıkış hikâyesini bile aştığını gösteren rafine bir söz dizimi sunuyor. Tek bir anlatı yok; madde, boşluk, ritim, kontrol ve yalınlığın küstah cazibesine teslim olmuş saplantıların haritası var.</p>



<p>Bu sergiyi ayrıcalıklı kılan, ölçeği ve özgüvenidir. Yüzü aşkın eserin bir araya gelişi, Minimalizmin bilindik isimlerinin ötesine geçerek uzun süre görmezden gelinen uluslararası seslere alan açıyor; kapanmış bir dönemin yerine hâlâ yaşayan, genişleyen ve hâlâ şaşırtabilen bir hareket koyuyor.</p>



<p>Minimal sergisi, 8 Ekim – 19 Ocak tarihleri arasında Bourse de Commerce’te…<br><br><br></p>


The Luxury of Less, ‘Minimal’ at the Bourse de Commerce


<p><strong>3 şef, tek menü, unutulmaz bir deneyim. 21 Ekim’i İstanbul için bir gastronomi şölenine çeviren The Peninsula İstanbul; grubun özel gastronomi serisi “Three Chefs, Three Feasts”i GALLADA’ya taşıdı.&nbsp;</strong></p>



<p>The Peninsula’nın Avrupa otellerindeki Michelin yıldızlı şefleri bir araya getiren bu özel serinin final buluşması; İstanbul’da gerçekleşti.&nbsp;Şef Claude Bosi, Şef David Bizet ve Şef Fatih Tutak hem kendi imzalarını taşıyan tatları hem de yaratıcı dokunuşlarıyla bir araya geldiler. Her tabağın; şeflerin kendine özgü mutfak anlayışını, yerel ürünlere olan derin bağını ve zanaatkarlığa olan tutkularını yansıttığı bu özel menüde; Londra, Paris ve İstanbul arasındaki lezzet yolculuğu hafızalara kazınan bir deneyime dönüştü.&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040127-1.jpg" alt="" class="wp-image-69592"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040098.jpg" alt="" class="wp-image-69584"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040126-1.jpg" alt="" class="wp-image-69591"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040072.jpg" alt="" class="wp-image-69613"/></figure>
</div>
</div>



<p>Tarihi Yarımada’da üç şefin ortak üretimi altı aşamalı bir tadım menüsü ile sınırların ortadan kalktığı bir deneyim sunan GALLADA, ilki 13 Mayıs’ta The Peninsula Paris’in teras restoranı L’Oiseau Blanc’ta, ikincisi ise 30 Eylül’de The Peninsula London’ın terasında yer alan Brooklands by Claude Bosi’de gerçekleşen “Three Chefs, Three Feasts”in kapanışını yaptı.</p>



<p>Ödüllü şef Fatih Tutak&#8217;ın direktörlüğündeki enfes Türk-Asya restoranı GALLADA, lezzet sınırlarının yalnızca coğrafyayla değil hayal gücüyle de çizildiğini kanıtlayan bu menüyle; ateşin, dumanın, zamanın ve sabrın mutfakta nasıl bir deneyime dönüştürdü. Damaktan hafızalara kazınan bu yolculuk, altı tabakta kurulan bir diyaloğu işaret ediyor. Boğaz’ın tuzlu rüzgarıyla Paris’in rafine zarafetini, Londra’nın cesur tekniğini ve İstanbul’un kadim hafızasını aynı sofrada buluşturan bu menüde; her lokma bir hikaye.</p>



<p>GALLADA’nın ihtişamlı masaları bugün sadece tabakları biraraya getirmedi, kültürler arasında görünmez bir köprü ördüler. “Three Chefs, Three Feasts” altı aşamalı bir menü değil bellekte yer edecek hakiki bir gastronomi anlatısına dönüşerek kapandı.</p>


Three Chefs, Three Feasts by The Peninsula


<p><strong>Juergen Teller’in Atina’daki “you are invited” sergisi ilk bakışta bir davetiye gibi açılıyor: bariyerleri olmayan, eşik yüksek bir tonda. Juergen Teller&#8217;ın pratiğindeki ikonografik ögelerle kendine has mizah anlayışı yumuşak jestlerle bir ahenk içerisinde sunuluyor. Hiç bir güç gösterisi olmadan izleyici sahiplenen bir ton hakim. Davet serginin temelinde ama kimin kimi davet ettiği ya da neye davetli olduğunuz hissi ise sanatçının mizahi tonunda saklı.</strong></p>



<p>Onassis’teki kurgu, Teller’in kariyer geneline göre “sonradan kazanılmış bir özgüvenin sakinliği” gibi okunabiliyor. Sert kırılmaların, agresif ironi ataklarının yerini bir tür mesafe duygusu almış: pozlar, bir şeyi ispat etmek yerine çoktandır ispat edilmiş bir gerçekliğin içinden akıyor. Fotoğraflarda yıllardır süregelen ham ışık, hazır bulunma, anti-stil, reklam-dışı bir dürüstlük gibi duyguları yine belirgin; fakat bu kez jest, “yüksek ses”le değil “tekrar etmeme lüksü” ile kurulmuş. Teller’in 90’larda söke söke aldığı alanın, 2020’lerde sakince elinde tutulan versiyonunun içerisinde buluyoruz kendimizi.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="614" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-07.jpg" alt="" class="wp-image-69552"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="615" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-01.jpg" alt="" class="wp-image-69549"/></figure>
</div>
</div>



<p>Serginin esas ilginçliği, bugünün imge rejiminde “davet” kelimesinin taşıdığı ağırlığı test etmesi. Platform kapitalizmiyle birlikte hepimiz zaten sürekli “davet ediliyoruz”: takip et, gir, katıl, iz bırak, data ver. Teller ise “you are invited” derken bunu anti-platformik bir hamleye çeviriyor: karşılığında sana hiçbir performans borcu çıkarmıyor, veri toplamıyor, dönüş beklemiyor. İzleyenin tek görevi bakmak ve kendi konumunu fark etmek. Bu yüzden sergi, estetik bir olay kadar bir konum-oyunu. Teller burada artık şok üretmiyor; tam tersine, şoktan geri çekilmiş bir dinginlikle şunu soruyor: Sarsıntı yoksa, çıplak dürüstlük hala radikal olabilir mi?</p>



<p>Onassis’teki sergi; Juergen Teller sergisini 30 Aralık&#8217;a kadar gösterimde, fotoğrafın yaşayan efsanesi ile randevunuz için hala geç kalmadınız.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="546" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-14.jpg" alt="" class="wp-image-69554"/></figure>
</div>
</div>


you are invited


<p><strong>Kylie Jenner’ın Snapchat’e geri dönmesi nostalji değil; kültürün platform ekonomisindeki ritim duygusunun kalibrasyon anı. 2018’de “Snapchat’i hâlâ birileri kullanıyor mu?” diye sorduğu tek tweet’in şirket değerinden 1.3 milyar dolar silmiş olması, Kylie’yi Snap’in imge rejiminde “sosyal kanıtın en dramatik sigortası”na çevirmişti. Şimdi aynı figür geri dönüyorsa, bu sadece kişisel bir “geri gelme” değil: platformun yenilenmek için yine aynı biyolojik enerjiye — beden, ev, bebek, estetik, domestik reality — yaslanmak zorunda oluşunun kabulü.</strong></p>



<p>Snapchat’in TikTok sonrası dünyada varlık cümlesi şu anda “yepyeni” değil; “daha önce var olmuş bir mahremiyet hissini geri çağırmak.” TikTok, kültürü kamusal ve performatif düzleme kitlerken, Snap hâlâ ephemeral — yani “kaçabilen” — bir alan. Kylie’nin dönüşü bu yüzden stratejik olarak kusursuz: kitle, “utility” için değil “yakınlık illüzyonu” için dönüyor. Snap’in feed’leşmemiş, sıralanmamış, performans ekonomisine henüz tam entegre olmamış arayüzü, Jenner estetiğinin ilk altın çağındaki duyguyu tekrar üretmeye en uygun yer.</p>



<p>Peki bu geri dönüş gerçekten kültürel mi, yoksa platform-finans koreografisi mi? Muhtemelen ikisi aynı şey. Çünkü 2025’in imge düzeninde finans ve kültür artık iki kanal değil: aynı arterden akıyor. Kylie’nin Snap’e dönmesi, “celebrity”nin hâlâ dağıtım kanallarını yukarıdan aşağıya etkileyebildiğinin son canlı örneklerinden biri. Bu bir influencer hareketi değil; influencer rejiminin hâlâ celebrity biyolojisine bağımlı olduğunun kabulü.</p>



<p>Son cümle şuradan geliyor: Global attention dramatik şekilde yeni bir figür aramıyor; hâlâ eski figürlerin format değiştirmiş versiyonlarını izliyor. Kylie’nin Snapchat’e dönüşü tam da bunu kayda geçiriyor: değişen platform değil, aynı figürü okumak için kullandığımız arayüz. Ve belki de bu yüzden bu geri dönüş bir nostalji değil — dijital çağın en soğukkanlı gerçeğini hatırlatma: platformlar yaşlanıyor, ikonlar yaşlanmıyor; ikonlar sadece ekrandan ekrana göç ediyor.</p>


Kylie Jenner’s Return to Snapchat: What the Platform Wants vs. What the Culture Needs


<p><strong>Favori gezici kültürel oyun alanınız geri döndü. Prada Mode bu kez Londra’da, King’s Cross’taki yenilenen Town Hall’u 15–19 Ekim 2025 tarihleri arasında devralıyor. Sanatçı ikili Elmgreen ve Dragset’in yaratımıyla gerçekleşen bu on üçüncü edisyon, Frieze London ile aynı döneme denk geliyor. The Audience başlıklı enstalasyon, mekânı bir sinema salonuna dönüştürerek bakmak, görülmek ve sonsuz ekranlar arasında var olmak kavramlarını yeniden düşündürüyor.</strong></p>



<p>The Audience, gördüklerinden çok nasıl gördüğünle ilgili. Elmgreen &amp; Dragset, seyir eylemini başlı başına bir performansa dönüştürüyor — gözlerin, bedenlerin ve dikkat anlarının sessiz bir koreografisi gibi. Ziyaretçiler, donmuş bakışlarla izleyen gerçekçi figürler ve sonsuza dek tekrar eden bir filmle çevrili bu tuhaf sinemada, kimin kimi izlediğinden emin olamıyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4480" height="2520" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_05.jpg" alt="" class="wp-image-69513"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="5198" height="2924" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_04.jpg" alt="" class="wp-image-69512"/></figure>
</div>
</div>



<p>Keskin kavramsal zekâlarıyla tanınan Berlin merkezli sanatçı ikili Elmgreen &amp; Dragset, son otuz yıldır mekânları sorulara dönüştürüyor. Texas çölündeki kültleşmiş Prada Marfa’dan, Milano’daki Fondazione Prada’da sergilenen ‘Useless Bodies?’e uzanan üretimleri; sanat, mimari ve toplumsal yorum arasında gidip geliyor. The Audience ile bir kez daha en sevdikleri konuya dönüyorlar: insana, birbirimizi izleme hâlimize.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4032" height="2268" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_07.jpg" alt="" class="wp-image-69515"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="5067" height="2850" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_08.jpg" alt="" class="wp-image-69516"/></figure>
</div>
</div>



<p>Prada Mode London, sadece bir enstalasyonla sınırlı değil. Sohbetler, film gösterimleri, performanslar ve DJ setleri; seyircilik kavramını daha da genişletiyor. Etkinlik ilk iki gün davetlilere, ardından 17–19 Ekim tarihleri arasında halka açık olacak.</p>
