The Gaze Behind ‘Blonde’ by Frank Ocean

Gözler, güçlü bir ayna. Adeta sahiplerinin ruhunun yoğunlaştırılmış ve küçültülmüş hali. Bazen tek bir bakış, bir hikayeyi kıvılcımlandırmaya yeter. İşte onların gücü budur; sahip oldukları öz, yaratım gücünü kırbaçlar.

Frank Ocean’ı da Blonde albümünü yaratmaya iten bir bakıştı: mavi gözlerin kamerayla kurduğu o büyü. Ellerini kameraya benzetir şekilde tutup gözlerini çerçeveleyen, altın saçlı o kız… Bu mavi gözlerin ardındaki hikayeyi bilmeden, yaratım gücünü harekete geçirmişti Ocean. Ve bu sayede 2016’da çıkardığı Blonde albümü doğdu. 

Bu albümün ortaya çıkışını sağlayan itici güç olan fotoğrafın adı, Eyes. 2010 yılında The Collaborationist (Jessica Haye & Clark Hsiao) tarafından Death Valley’de çekildi. Fotoğraftaki kız, Angel, on iki yaşındaydı. Annesinin küllerini savurmak için yola çıkmışlardı. Sessizliğin ortasında yakalanan bir kayıp anı. Yıllar sonra, o aynı deklanşör sesi Frank Ocean’a kadar ulaştı. 

Onu bu fotoğrafa çeken şey arkasında yatan hikayesi değildi, bilmiyordu bile o gözlerin ne taşıdıklarını. Onu çeken şey Angel’ın bakışlarında taşıdığı duygular. Yas, masumiyet ve onu hayata getiren gücü küçük bir yaşta kaybetmenin getirdiği o acıyı taşıyan gözler… 

Tesadüf ki, Blonde albümünün temaları da o bakışla aynı duyguları yansıtıyor. Aşk, kayıp, kimlik ve zaman üzerine bir albüm bu. İlk aşkın yankıları, yaşamın ilerleyen dönemlerinde birer aynaya dönüşüyor; anılar ve değişim aracılığıyla kim olduğumuzu gösteriyor. Albüm, tıpkı bir fotoğraf gibi geçmişle şimdi arasında gidip geliyor — zamana asılı, ama her zaman canlı.

Anılarımızın gerçekliğini asla kaybetmeyiz; onlar hala içimizde, yoğunlaşmış parçalara dönüşerek yaşamaya devam eder. İşte bu ikilik, Blonde’a bir eşik hissi kazandırıyor. Olmuşla olmakta olanın arasında. Bu aradalık duygusu, çocukluk anılarının kalma biçimini de yansıtıyor: yumuşak, bulanık ama inanılmaz derecede canlı.

Blonde, aşk, kayıp, kimlik ve zaman üzerine bir albüm. Büyümekle, her halinin, her kalp kırıklığının, her paralel evrenin aynı hikayeye ait olduğunu öğrenmekle ilgili. Anlaşılmakla değil, görülmekle ilgili.

Belki de bu yüzden Blonde, görsel yansımasını Eyes’ta buldu. İkisi de hissedilenle söylenmeyen arasındaki o sessiz alanı yakalıyor; geçmişle şimdi, acı ve güzellik arasında asılı kalan bir anı.

Fotoğraf, hareket halindeki bir yasın donmuş hali; albüm ise ona nefes aldırıyor. Biri hikayesini bir bakışla, diğeri sesle anlatıyor. Ve ikisinin arasında bir yerde, Frank Ocean kendi dilini buluyor: sessizliğin, anının ve aşkın birbirine benzediği bir dil.