Manifesting Is Less About Magic And More About Self-Love

Algoritmaların ve belirsizliğin çağında, “manifest etme” kültürel bir fenomen haline geldi. Kime sorduğunuza bağlı olarak bu ya bolluğun sırrı ya da kulağa derin gelen ama aslında hiçbir şey yapmayan bir şey. Ama o ışıltılı Instagram alıntılarının ve vizyon panosu estetiğinin altında, daha ayakları yere basan, daha insani bir şey yatıyor: Manifest etmek evreni kontrol etmek değil, sinir sistemimizi sakinleştirmekle ilgili.

Gerçekçi olalım: “Manifest etmek” internette bolca dalga geçilen bir şey. İnsanlar bunun sahte, hayal ürünü ya da sadece çalışmaktan kaçmak için bir bahane olduğunu söylemeyi seviyor. Eğer vizyon panona bakarak banka hesabına bir milyon dolar düşeceğini sanıyorsan, frene basmak iyi olabilir. Ama işin aslı şu: Birçoğumuz için manifest etmek büyüyle ilgili değil. Akıl sağlığımızla ilgili. Dünyanın sürekli üzerimize geldiği bir zamanda, kaygımızı yatıştırmayı ve kendimize biraz sevgi göstermeyi öğrendiğimiz nadir yollardan biri bu.

Özünde manifest etmek, kaygıya karşı sessiz bir başkaldırı. “Nasıl olacağını bilmiyorum ama her şeyin yoluna gireceğine güveniyorum” demenin bir yolu. Bu inanç, bize sürekli kontrolümüz dışında olan şeyleri hatırlatan bir dünyada derin bir huzur verebiliyor.

İnsanlar olumlamalar tekrar ettiğinde, geleceklerini hayal ettiğinde veya hayallerindeki hayatı yazarak canlandırdığında büyü yapmıyor; korkularını düzenliyorlar. Zihinlerini en kötü senaryolardan, huzur ihtimaline doğru nazikçe yönlendiriyorlar. Bu hayalcilik değil. Bu duygusal özsavunma.

Kimileri istediklerini sanki çoktan olmuş gibi yazarak günlük tutuyor. Kimileri ise “Yeterliyim” ya da “Huzuru kendime çekerim” gibi olumlamalar tekrar ediyor. Kulağa klişe gelebilir ama içinizdeki ses yıllardır sizi yerden yere vuruyorsa, henüz tam inanmıyor olsanız bile kendinize nazik şeyler söylemek hayat değiştirebilir.

Manifest etmek biraz terapi gibi. Güzel bir geleceği hayal etmek mi? Bu zaten bilinen bir kaygı başa çıkma yöntemi. Olumlamalar mı? Belki evrenden bir şey istemiyorsunuzdur. Belki sadece beyninizi yeniden düzenleyerek sürekli çöküş senaryoları kurmayı bırakıp yeniden umut etmeye başlıyorsunuzdur. Bu da cringe değil. İyileşmek demek.

Ve dürüst olmak gerekirse? Bu bayağı güzel bir şey.