Görünmezliklerde Buluşmak: Annina Roescheisen

Rüya ile öteki alemler arasında bir yerde multimedya sanatçısı Annina Roescheisen ile buluşuyoruz. Annina’nın sadelikten doğan her bir fırça darbesinin özü her şeyi geride bırakıp içsel ve dışsal bir konuma ulaşırken sanatın yenilikçi tekniklerini keşfediyoruz. Sanat her zaman yenilenir; eskiyi içinde büyüterek yeni alanlar ortaya çıkarır. Annina Roescheisen’in sıradan olanın ötesine geçen eserlerine ve sohbetine eşlik edin.

Sanatsal tarzınızın yıllar içindeki evrimini nasıl tanımlarsınız? 

Annina Roescheisen: Dönüşebilir. Yıllar geçtikçe, sanatsal tarzımın evrimi, bir incelik ve daha derin bir teknik ustalığı ile dikkat çekti. Kişi zanaatta daha usta hale geldikçe, odak doğal olarak salt tekniklikten uzaklaşarak daha fazla denemeye ve yeni boyutların keşfedilmesine izin verir. Benim için sanat, her zaman sınırları zorlamaya ve pratiğimin özüne derinlemesine inebilecek yenilikçi teknikleri ortaya çıkarmaya çalışan sürekli bir büyüme ve keşif yolculuğu. Bu, karmaşıklığı basite indirgeme misyonuna girişmek, bir çekirdek mesajı, temel bir frekansı ve birden çok düşünce arasında bir tarzı açığa çıkarmak ve mutlak öze ulaşana kadar katmanları soymak anlamına gelir. Bu evrimsel yolun yalnızca bir sanatçının büyümesini değil, aynı zamanda her insanın büyümesini de içsel gücümüzden ve kapasitelerimizden yararlanarak, özgünlüğün sarsılmaz bir arayışı ve kendini keşfetmeye sarsılmaz bir bağlılıkla somutlaştırdığına inanıyorum. Hepimiz sürekli değişiyoruz ve bu, yaptığımız işler ve içimizden gelen yaratıcı ifade türleri üzerinde doğal bir etkiye sahip.

Kişisel olarak en dönüştürücü bulduğunuz sanat eseriniz? 

Annina Roescheisen: Benim için kişisel olarak en dönüştürücü olan sanat eserim, görünenin ve görünmeyenin alemlerini araştıran çizimler dizisi (2016’dan beri). Sadece teorileştirmek değil, bunun yerine bir kavramın özünü gerçekten deneyimlemek ve kavramak benim için her zaman gerekli oldu. Görünmezin gerçek anlamını ve derinliğini teorik ve felsefi çıkarımlarının ötesinde anlama arayışında, derin bir kişisel keşfe çıktım: Görünmez alem hakkında, birkaç ay boyunca gözlerim kapalıyken çizim yapmayı, kendimi bir sürece daldırmayı içeren bir deney yaptım. Görünmeyene olan güvene dayanan sonuçlar veya estetik, yeni bir görsel dil doğurdu.

“Ellerimiz ve dolayısıyla yaratımlarımız, içsel duygusal ve titreşimli durumumuzun tuvale çevrilmiş uzantılarıdır.”

-Annina Roescheisen

Ellerimiz ve dolayısıyla yaratımlarımız, içsel duygusal ve titreşimli durumumuzun tuvale çevrilmiş uzantılarıdır.  Böylece, bu da dahil olmak üzere her sanatsal yolculuk, salt çalışma alanının ötesine uzanır. Bir sanatçı olarak, resmi içsel bir yaratış olarak algılıyorum, burada içsel vizyonlarımızı dış dünyanın tanık olması için çeşitli görsel biçimlerde tezahür ettiriyoruz. Hem sanatsal hem de insanca konuşarak gözlerim kapalı çizdiğim bu yolculuk boyunca duyarlılığım ve sezgilerim keskinleşti ve yeni bir tarz ortaya çıktı. Şekilleri ve öğeleri yalnızca kendi görüşüme dayanmadan algılayabiliyordum, hayaller ve gerçeklik alemleri arasında diyebileceğim bir durumda var olabiliyordum.

Kağıtların sınırlarını veya elimin bıraktığı izleri fiziksel olarak algılayamasam da, onların varlığına dair sezgisel bir farkındalık geliştirdim ve içsel durumumu yalnızca görmeden bağımsız olarak ayırt etmemi ve ifade etmemi sağladım. Bu karşılaşma, soyut yönleri anlamamı önemli ölçüde derinleştirdi, karmaşıklıklarını çözdüm ve yeni bir sanatsal dille hayata geçirdim. Bu deneyim yolculuğumda bir dönüm noktası oldu, hem sanatsal pratiğime hem de kendime daha fazla sabır ve güven aşıladı. Başlangıçta, estetik açıdan hoş sonuçlar elde etmek için içsel bağlılığımı bırakmakla uğraştım ve bu da sayısız çizimi atmama neden oldu. Bununla birlikte, bu deneyi eğlenceli bir oyun olarak benimsediğim andan itibaren, kontrolden vazgeçme süreci hem kağıt üzerinde hem de görsel olarak gerçek bir dönüştürücü gücü ortaya çıkardı.

Yaratırken niyet ve doğaçlama arasında nasıl bir denge kuruyorsunuz?

Annina Roescheisen: Yaratıcı sürecimde hem niyete hem de doğaçlamaya değer veriyorum. İçsel bir niyetle başladığım durumlar var ama asla bir tabloyu veya çizimi planlamadan önce yapmam. Bu yaklaşım kendiliğinden hareketlere ve dürtülere izin veriyor, çünkü bu kavramsallaştırmama anlarında gerçek özgürlüğün bulunduğuna ve sanatın sanatsal yaratımına otantik bir kıvılcım veren kusurlara yol açtığına inanıyorum.

İşinizde yinelenen temalar veya motifler var mı? Eğer varsa, onların önemi hakkında konuşabilir misiniz? 

Annina Roescheisen: İnsan duygularının keşfi, ışık ve gölgenin etkileşimi, yaşam ve ölüm ikiliği sanatımda sürekli olarak ortaya çıkan motifler. Dahası, rüya ile gerçeklik arasındaki alemlere, görünmez dünyalara çekiliyorum. Bu yinelenen temalar, insanlık durumunun inceliklerini incelememe ve derin görsel anlatılar yaratmama izin veriyor. İnsan gözü, elektromanyetik spektrumun sadece küçük bir kısmını, yaklaşık% 10’unu algılayarak doğrudan gerçeklik deneyimimizi sınırlıyor. Bu sınırlama, varoluşun görünmeyen yönlerini keşfetmeye olan hayranlığımı ateşledi. Çalışmalarım boyunca, görünmez alemleri araştırıyorum, geleneksel vizyonun sınırlarını aşan çeşitli formları deniyorum. Frekanslar, kuantum fiziği, çoklu boyutlar ve paralel yaşamlar gibi temalar, görünenin ötesindeki gizli gerçekleri ortaya çıkarmaya çalıştıkça merakımı uyandırıyor. Onların önemi, maddi olmayanın görünür olana, dokunulmaz olanın somut olana, duyulmayanın duyulabilir olana ve rasyonelin ruhani olana dönüşmesinde yatıyor. Yaratıcı sürecim, görünmeyeni görünür kılan, izleyicileri görünmeyen dünyaların gizemlerini keşfetmeye davet eden görsel bir kelime hazinesi oluşturma etrafında dönüyor.

Yapıtınızda ‘boşluk’ hangi rolü oynuyor – fiziksel, psikolojik veya kavramsal mı?  

Annina Roescheisen: Boşluğu (iç ve dış) çok boyutlu olarak birbirine bağlamayı hedefliyorum. Çalışmamdaki boşluk kavramı çok boyutlu: Oda, aralık, mesafe, genişlik, yer ve bölge kavramındaki boşluk ve alan. Ve boşluk, titreşim ve kuantum fiziği ilkeleriyle yüklü. İç ve dış boyutları, iç ve dış alanları birbirine bağlayan, hem belirgin fiziksel alanı hem de frekanslar ve manyetik alanlar alemini kapsıyor. Bu durum, içimdeki manyetik rezonans ile dış çevre arasında derin bir bağlantı kurarak tuvali derinlik ve yayılma için bir tür portala dönüştürerek sanat eserinin çevresiyle kusursuz bir şekilde birleşmesini sağlıyor. Örneğin Dragon serisindeki beyaz boşluk düşüncesi veya Vibrational Strings serisinin dinamik tonları aracılığıyla, her iki yaklaşım da kuantum manyetik alanlar kavramını benimseyerek resmi, geleneksel çerçeveleme kısıtlamaları olmaksızın, izleyicinin alanı veya çevresinde enerjisel olarak yankılanmaya davet ediyor.

Bu kavramda, renk ve boşluk, bireylerde benzersiz duygusal durumlarına ve içsel deneyimlere yol açan güçlü psikolojik tepkiler ortaya çıkardığı için son derece önemli. Goethe, Wittgenstein ve Schopenhauer’in renk öğretilerinden yola çıkarak, Goethe’nin pratiğini takiben öznel deneyler yoluyla rengin duygusal etkisini araştırıyorum. Rengin kalıtsal duygusal ikiliği, her bireyin manyetik frekansına ve sembolizmine göre değiştikçe belirginleşir ve her gözlemci için benzersiz bir deneyim oluşturuyor. Bakan insanların kendi kişisel manyetik alanlarının ortak yaratıcıları haline geldiği bu birlikte yaratma anı, bir müzik senfonisindeki ikiliğe benzer: Bir boşluğu kapsar— sanatın uzayda özgürlüğünün sanatçı ve izleyici arasında paylaşılan fark edilmeyen ama derin bir yönü.

Kavram ve kavramsallaştırma alanında boşluk, sanat eserlerimde derin bir rol oynuyor. “Kavramı” yaratıcı vizyonumun temelini oluşturan rasyonel bir çerçeve, bir yapı olarak tanımlıyorum. Bunun yanında, boşluğun çok önemli hale geldiği yer, kavramsallaştırmanın ikinci aşaması. Burada, teorik ve rasyonel sınırlardan kurtularak hayal gücü ve yaratılışın ifade edilmesine yer (boşluk) sağlayan ilk konsept açılır. Boşluk, fikirlerimin şekillendiği tuval haline geliyor ve izleyicileri orijinal konseptin sınırlarının ötesindeki geniş olasılıkları keşfetmeye davet ediyor, onlara yeni bakış açıları ve katı kavramları yeni bir mercekle analiz eden bir anlayış kazandırıyor.

Boşluğun görsel temsilinin ötesine geçen somut bir yönü vardır: Psikolojik bir boyut kazanır, sanatçıdan ve kitlelerden hissettiği ve dinlediği  iç gözlem ve tefekkür anlarını ister. Psikolojik ve kavramsal alemler arasındaki etkileşimde gezinerek insanları, görünmeyen boyutları, duygu ve düşüncelerinin iç alanlarını keşfederek kendi insan bilincinin karmaşık duvar halısına dalmaya davet ediyorum. Bu, kendi bilincinizin farklı katmanlarında dönüştürücü bir yolculuğa çıkmak gibi. Bu gizli yönleri ve insan zihnini inceleyerek, sıradan olanın ötesine geçerek ve varoluşun gizemlerini açığa çıkararak kitlelerle derin bir bağlantı kurmayı hedefliyorum.

Basitliği benimseyerek, her bir fırça darbesinin özü ve tam varlığı temsil ettiği, tereddüt veya şüphe için hiç yer bırakmayan içsel ve dışsal bir duruma ulaşmayı amaçlıyorum. Kesin formlar ve şekiller sürekli gelişiyor; Bu nedenle yarattıklarımı gelecek yıllarda görmeyi merak ediyorum.” 

-Annina Roescheisen

İşinizdeki biçim ve içerik arasındaki ilişkiyi nasıl tanımlarsınız? 

Annina Roescheisen: Çalışmamdaki biçim ve içerik arasındaki ilişki karmaşık bir şekilde iç içe. Biçim, içeriğin tezahürünü bulduğu damar görevi görüyor. İnsanları sanat eseriyle işbirliği yapmaya, birlikte yaratmaya, yaratımda iç içe geçmiş anlam ve sembolizm katmanlarını daha derine inmeye davet eden bir rezonans dansı. Formu ve içeriği, formun içeriği yeni boyutlara yükselttiği, formun duyguların somut şekiller almasına izin verdiği simbiyotik bir ilişki olarak görüyorum. Biçim ve içeriğin kaynaşması, varoluşçuluk, felsefi kavramlar ve kişisel deneyimler üzerine düşüncelerimi paylaşmamı sağlayan hikaye anlatımı için bir araç görevi görüyor.  Benim bakış açıma göre, içerik teoriyi, yansımaları ve düşünmeyi somutlaştırırken, biçim bu fikirleri ifade eden bir eyleme dönüştürüyor. Biçim ve içerik arasındaki bu dinamik etkileşim, niyet ve doğaçlama hakkındaki önceki soruyla yankılanarak insanları algı ve duygularının derinliklerini keşfetmeye davet eden sanatsal bir sohbete katılır. Bunu yaparak sanat, bir hayranlık nesnesinden veya bakılacak bir şeyden daha fazlası haline geliyor. Onu dönüştürme, bağlama, birlikte yaratma ve kullanma gücüne sahiptir. İnsanları şekil ve maddenin karmaşık etkileşimi boyunca derin bir yolculuğa çıkarabilir, onların dönüştürücü özünü açığa çıkarabilir. İnsan, bu vesile ile sanat eserinin bir parçası olma ve bir tür sanatsal olay yaratma seçeneğine sahiptir.

Çalışmanızı önemli ölçüde etkileyen sanatçılar veya sanatsal hareketler var mı? 

Annina Roescheisen: Çalışmalarım üzerindeki etki, bilinçli ve bilinçaltı kaynaklarla zamana yayılıyor, eski ortaçağ sanatından ilham alıyor. Dante Alighieri gibi şairler ve Giotto veya Hieronymus Bosch gibi ressamlar ve Rothko, Agnes Martin, John Cage, Ad Reinhardt ve Eva Hesse gibi savaş sonrası dönem sanatçıları ile dolu. 

Ortaçağ sanatına olan hayranlığım, insanlar tarafından deşifre edilmeyi bekleyen gizli mesajları olan bir gazeteye benzeyen ikonografisinde ve görsel dilinde yatıyor. Simya, içsel bilgelik ve aydınlanma arayışını sembolize etmek için fiziksel yönlerini aşıyor ve benim için derin bir hayranlık uyandırıyor. Ruhsal alemde simya, simyacının ana metalleri altına dönüştürme arayışına benzer şekilde benliğin dönüşümünü ifade eder. Bu öğretiler, “Altın Taş” veya “Felsefe Taşı” mistik sembolü ile temsil edilen içsel bilgelik, aydınlanma ve kendini gerçekleştirme arayışını somutlaştırır. Bu tema, varoluşçuluğu, maneviyatı ve izleyici ile sanat eseri arasındaki derin bağlantıyı keşfeden savaş sonrası sanatçılarla sanatsal yolculuğumda kendini belli ediyor. Hem savaş sonrası hem de Orta Çağ dönemleri, varoluşun mistik ve aşkın yönlerini keşfederek insan bilincinin derinliklerine iner.

Bu çeşitli etkiler, sanatımda çok boyutlu temaları doğuruyor, duyguların ve düşüncelerin somut olmayan alemlerinde yeni biçimler ve ifadeler şekillendiriyor, eski ve çağdaş zamanlar arasında bir açıklık yaratıyor. Varoluşsal ve felsefi sorular Orta Çağ ve savaş sonrası dönemlerle benzerlikleri paylaşabilirken, kişisel deneyimlerim ve çağdaş kültürel ve küresel koşullar sanatsal tarzda benzersiz bir evrim yaratıyor. Sürekli değişen bağlam, sürekli ve sonsuz yeniliklere yer açarak, görsel kelime dağarcığını tanıdık kavramlarla yeniden tasarlayarak, yeni formların, şekillerin ve kavramsallaştırmaların sürekli olarak ortaya çıkmasına neden oluyor.

Sanat eserinizdeki gelenek ve yenilik arasındaki dengeyi (veya gerilimi) nasıl kavramsallaştırıyorsunuz?

Annina Roescheisen: Gelenek ve yeniliği sanat eserimde birbirine bağlı unsurlar olarak görüyorum. Geleneksel tekniklerden ve sanatsal mirastan yararlanırken, yenilikçi yaklaşımları kaynaştırıyor, algı ve sanatsal ifadenin sınırlarını zorluyorum. Eskiyi ve yeniyi keşfetmeyi ve denemeyi seviyorum. Şu anda Dart’ın (New York) kurucusu William Wong ile yapay zeka ve her katılımcı için açık havada öznel bir deneyim üzerine resimlerim de dahil olmak üzere karma bir gerçeklik projesi üzerinde çalışıyorum. 

Yarattıklarınızda ‘zaman’ kavramı nasıl ortaya çıkıyor? 

Annina Roescheisen: İçerisine dalmakla. Zaman, sanatsal sürecimde farklı boyutlar kazanan bir kavram. Zamanın nesnel bir varoluşa sahip olmayabileceğini, bunun yerine gözlemcilerin hızlarına ve çekim alanlarına göre olabileceğini öne süren Einstein’ın yansıması. Bu yüzden kendimi resme kaptırdığımda zaman önemini yitiriyor ve sanat eserine tamamen kapılıyorum. Bununla birlikte, çeşitli serilerde kullanılan farklı teknikler, farklı zamansal çıkarımlar taşıyor. Örneğin, Dragon serisinin resimlerine yönelik yaratıcı yaklaşım, çizimlerinden veya Vibrational Strings serisinden farklı.

Çoğunlukla sipariş üzerine yapılan Dragon resimlerinde ana biçim, parçayı edinen kişinin frekansıyla bağlantı kurmaktan ortaya çıkıyor. Şekli hissedebiliyorum ve bu nedenle bu duygu beni, içimden tuvale geçen enerjilerini ve yaşam hikayelerini hissetmemi sağlayan içsel bir yolculuğa çıkarıyor. Yerde boya ile dört taraftan da çalışırken gerçekleştirilen işlem, aralıksız 26 saate kadar uzayabiliyor. Bu resimler önceden kavramsallaştırılmamış oluyor ve içimden akan enerjilere müdahale etmekten kaçınıyorum. Onları kişinin ruhunun ve ruh potansiyelinin tasvirleri olarak görüyorum. 

Her iki seri de bedeni, tuval üzerindeki son vuruşlarla sonuçlanan enerjileri ve hareketleri yönlendiren hayati bir araç olarak yoğun bir şekilde içeriyor. Sanatsal sürece dahil olmak, saatlerce, günlerce hatta aylarca süren bir performans gibi geliyor. Bu anlarda, Brian Eno’nun zaman ve mekanı aşmaya yardımcı olan bir saatlik Perşembe öğleden sonra seansı gibi müzikte teselli buluyorum. Tersine, Vibrational Strings serisi, tüy ve mürekkep katmanlarıyla yaklaşık 2-3 ay, günlük 10-12 saat zaman gerektirdi. Bir bankın üzerinden tuvalin içine eğiliyorum ve tuvalin üzerine akan, dalgalara benzeyen ritmik bir hareketle sanat eseriyle bir oluyorum. Zaman akıp gidiyor.

“Benim için sanat, her zaman sınırları zorlamaya ve pratiğimin özüne derinlemesine inebilecek yenilikçi teknikleri ortaya çıkarmaya çalışan sürekli bir büyüme ve keşif yolculuğu.”

-Annina Roescheisen

Kendi kimliğinizin özelliklerini resminize nasıl dahil ettiğinize dair bazı içgörülerinizi paylaşabilir misiniz? 

Annina Roescheisen: Kendi kimliğimin yönlerini sanat eserime dahil etmek, her içsel yansımanın ve duygusal durumun tuval veya kağıt üzerinde şeklini bulduğu sezgisel bir süreç. Yarattıklarım, parmak izlerim ve titreşimlerimle dolu; bu da onları kim olduğumun derinden kişisel ve otantik bir ifadesi haline getiriyor. Ancak bilinçli olarak hikayemi paylaşmaya çalışmıyorum. Bunun yerine, kitleme derin düzeyde hitap eden evrensel temaları keşfetmeye çekiliyorum. Sanatımın güzelliği, duyguları ve insanın içinde bulunduğu durumları paylaşmanın kontrolsüz ve otantik sürecinde yatıyor. Bu süreç, kolektif insan deneyimine dokunma potansiyeline sahip.

Geleceğe baktığınızda, sanatınızın evrimini nasıl hayal ediyorsunuz? Bundan sonra hangi kavramları veya teknikleri keşfetmeye heveslisiniz? 

Annina Roescheisen: Sadelik. Geleceğe baktığımda, sanatımın evrimine sadelik kavramı ve yansımaları rehberlik ediyor. Sanatçıların kariyerlerinin genellikle yaşamlarının sonunda nasıl saflaştırılmış ifadelere yol açtığına tanık olmak büyüleyici.Tek bir vuruşun, kendisinden önce gelen yüzlerce vuruştan daha fazla duyguyu iletebileceğini görüyorum. Sanatçıları Picasso veya kariyerinin başlangıcında detaylı tablolar yaratan ve yaşlandıkça “haboku” veya “kırık mürekkep” olarak bilinen bir tarz geliştiren, spontane fırça darbelerine ve ifade dolu, basit mürekkep lekelerine odaklanan Japon sanatçı Hasegawa Tōhaku gibi düşünüyorum. Da Vinci’nin dediği gibi, “Sadelik, nihai gelişmişliktir.” Basitliği benimseyerek, her bir fırça darbesinin özü ve tam varlığı temsil ettiği, tereddüt veya şüphe için hiç yer bırakmayan içsel ve dışsal bir duruma ulaşmayı amaçlıyorum. Kesin formlar ve şekiller sürekli gelişiyor; Bu nedenle yarattıklarımı gelecek yıllarda görmeyi merak ediyorum.